Ataki reputacyjne rosyjskiej propagandy wymierzone w postrzeganie Polski.

Wystąpienia prezydenta Karola Nawrockiego i ministra Radosława Sikorskiego podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku stały się impulsem do uruchomienia kampanii dezinformacyjnej wymierzonej w Polskę. Analiza rosyjskiej infosfery pokazuje, że celem przekazów była delegitymizacja Polski jako aktora międzynarodowego, osłabienie jej pozycji w strukturach Zachodu i podważenie wiarygodności jej polityki zagranicznej w oczach opinii publicznej – zarówno krajowej, jak i zagranicznej.

Wybrane linie perswazji:

1. Polska jako „solista rusofobicznego chóru”

Jedną z najczęściej powielanych narracji było przedstawianie ONZ jako „estrady rusofobów”, a Polski – jako najbardziej agresywnego uczestnika „antyrosyjskiego chóru”. Kreml stara się w ten sposób zdelegitymizować zarówno samą organizację, jak i działania Warszawy, redukując je do roli narzędzia cudzej polityki. Tego typu przekaz ma osłabić wizerunek Polski jako podmiotu zdolnego do prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej oraz podważyć sens jej aktywności na forum wielostronnym.

2. Narracja o „pustosłowiu” i marginalizacji

Drugim filarem operacji informacyjnej jest próba ukazania polskiego głosu jako nieistotnego i pozbawionego znaczenia. Rosyjskie media sugerują, że przemówienia polskich liderów wygłaszane są „do pustych sal”, a światowe elity je ignorują. To klasyczna technika psychologiczna mająca na celu wywołanie wrażenia, że Polska nie odgrywa żadnej roli w kształtowaniu globalnej agendy bezpieczeństwa i jest aktorem peryferyjnym – zarówno w kontekście ONZ, jak i w relacjach transatlantyckich.

3. Polska jako eskalator globalnego konfliktu

Narracja o rzekomej „nieodpowiedzialności” Polski opiera się na przypisywaniu jej działań prowadzących do eskalacji i zagrożenia dla pokoju światowego. W tym kontekście pojawiają się oskarżenia, że Warszawa „prowadzi wojnę na wszystkich frontach”, a incydenty z rosyjskimi dronami to element „propagandowej inscenizacji”. Takie komunikaty mają strategiczny cel: przerzucić odpowiedzialność za napięcia na Polskę, przedstawić Rosję jako stronę reaktywną oraz zniechęcić społeczeństwa zachodnie do wspierania polityki odstraszania i obecności NATO na wschodniej flance.

4. Rusofobia jako „ideologia państwowa”

Rosja kontynuuje wykorzystywanie starego schematu propagandowego, zgodnie z którym polska polityka wobec Moskwy ma wynikać z „historycznej nienawiści”, a nie racjonalnych przesłanek bezpieczeństwa. W tej logice każda krytyka rosyjskiej agresji jest interpretowana jako „rusofobiczna obsesja”. Tak skonstruowany przekaz ma dwa kluczowe efekty: legitymizuje agresywne działania Kremla jako „obronę przed wrogością” oraz buduje dystans wobec Polski wśród jej sojuszników.

5. Polska jako wasal USA i NATO

Wreszcie, powracającym motywem jest przedstawianie Polski jako państwa pozbawionego podmiotowości, działającego wyłącznie na polecenie Stanów Zjednoczonych i struktur sojuszniczych. W tym ujęciu Warszawa nie realizuje własnych interesów, lecz „walczy cudze wojny” kosztem własnego bezpieczeństwa. Ta linia narracyjna ma charakter strategiczny: ma osłabić poparcie społeczne dla członkostwa w NATO, podważyć zaufanie do sojuszy i wywołać pytania o sens dalszej polityki proatlantyckiej.

Wszystkie powyższe narracje łączy wspólny cel – systematyczne podważanie reputacji Polski i erozja jej roli w systemie bezpieczeństwa Zachodu.

W praktyce przekaz ten ma oddziaływać na kilka poziomów jednocześnie: wewnętrznie – obniżać poparcie społeczne dla polityki bezpieczeństwa, zewnętrznie – osłabiać zaufanie do Polski jako sojusznika i partnera w strukturach euroatlantyckich.

Rosyjska kampania dezinformacyjna po wystąpieniu Polski w ONZ to przykład długofalowej operacji wpływu, której celem nie jest doraźna reakcja propagandowa, lecz systemowe ukształtowanie narracji delegitymizującej Polskę w przestrzeni międzynarodowej. Jej skuteczność zależy nie tylko od skali i intensywności przekazu, ale także od zdolności Polski i jej sojuszników do rozpoznawania, demaskowania i neutralizowania tych działań.