15

Najnowsza aktywność

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii Dęblin–Warszawa Eksplozja na linii kolejowej wykorzystywanej do transportu pomocy wojskowej na Ukrainę natychmiast została wciągnięta w orbitę rosyjskiej propagandy. W prorosyjskich przekazach incydent pod Życzynem służy nie tyle opisowi faktów, ile atakowi na Polskę, jej sojusze i wsparcie dla Kijowa – przy użyciu mieszaniny manipulacji, pogardy i memicznego humoru. Rankiem 17 listopada 2025 r. doszło do serii incydentów na strategicznej linii kolejowej Warszawa–Lublin, wykorzystywanej m.in. do transportu międzynarodowej pomocy dla Ukrainy. W komunikacie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów podkreślono, że „na trasie Warszawa–Lublin, w rejonie miejscowości Mika, doszło do aktu dywersji”, a „eksplozja ładunku wybuchowego zniszczyła tor kolejowy”. Równolegle odnotowano kolejne uszkodzenia infrastruktury – zarówno na tym samym odcinku linii nr 7, jak i w rejonie Puław, gdzie według informacji medialnych „ktoś zarzucił na sieć energetyczną łańcuch”, powodując zwarcie trakcji i nagłe zatrzymanie pociągu osobowego z 475 pasażerami na pokładzie. KPRM, MSWiA, ABW oraz służby kolejowe poinformowały o intensywnych działaniach operacyjnych i procesowych na miejscu zdarzeń, prowadzonych pod nadzorem prokuratury. W oficjalnych komunikatach rządowych stwierdzono, że „nie ma wątpliwości, iż mieliśmy do czynienia z aktem dywersji” oraz że uszkodzenia dotyczą „strategicznej trasy kolejowej” wykorzystywanej zarówno w ruchu pasażerskim, jak i towarowym. Biuro Bezpieczeństwa Narodowego przekazało, iż „zbiera i weryfikuje informacje na temat ujawnionych, celowych i noszących znamiona aktów dywersji uszkodzeń infrastruktury kolejowej na linii nr 7 (Warszawa–Dorohusk)”, podkreślając znaczenie rzetelnego i skoordynowanego informowania opinii publicznej. Na tym tle w przestrzeni informacyjnej niemal natychmiast pojawiły się przekazy rosyjskojęzyczne, które próbują interpretować incydenty w kategoriach „partyzantki” przeciwko NATO, podważając wiarygodność polskich instytucji i uderzając w poparcie społeczne dla wsparcia udzielanego Ukrainie. Niniejsza publikacja analizuje te narracje propagandowe i ich potencjalny wpływ na postrzeganie bezpieczeństwa państwa. Polska jako „wojenny hub NATO” i cel uderzeń W analizowanym tekście linia kolejowa Warszawa–Dęblin–Lublin–Rzeszów jest przedstawiana przede wszystkim jako „linia kolejowa wykorzystywana do dostaw na Ukrainę”, którą ma płynąć „zaopatrzenie wojskowe NATO dla sił reżimu w Kijowie”. Autorzy przekazu podkreślają, że tą trasą „idą eszelony ze sprzętem wojskowym i amunicją dla armii ukraińskiej”. Takie akcenty mają legitymizować ewentualne ataki na polską infrastrukturę. Nie mówi się o szlakach cywilnych, lecz o „drodze kolejowej, którą na Ukrainę idzie pomoc wojskowa Zachodu”. W ten sposób uderzenie w tory pod Warszawą ma zostać odczytane jako cios w NATO, a nie w państwo członkowskie Sojuszu. Sabotaż czy „partyzantka”? Normalizacja przemocy Premier RP, komentując zdarzenie, stwierdził, że „jest w stałym kontakcie z szefem MSW” i „nie wyklucza, że mógł to być akt sabotażu”. Rosyjskojęzyczny przekaz natychmiast tę narrację odwraca, ironizując: „dlaczego od razu sabotażyści, Donald. Partyzanci”. W ten sposób potencjalny akt terrorystyczny lub dywersyjny zostaje przekształcony w rzekomo „patriotyczną” działalność. Sabotażyści stają się „partyzantami”, a wysadzenie torów, którymi „jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, ma zostać odczytane jako zrozumiały „ruch oporu” wobec Zachodu, a nie jako atak na bezpieczeństwo państwa. Donald Tusk jako wykonawca „zamówień zagranicznych” Silnym motywem tekstu jest delegitymizacja szefa rządu. Władze w Warszawie nie są opisywane jako podmiot broniący infrastruktury krytycznej, lecz jako marionetka z zewnątrz. Pada stwierdzenie, że „Tuskowi teraz wygodniej jest grać w swoje gry szpiegowskie” i dalej „pedałować zamówienie zagranicznych urzędów”. Sugestia jest jasna: premier nie reaguje na realne zagrożenie, ale „odgrywa” scenariusz napisany w zachodnich stolicach. Każda próba nazwania zdarzenia „bezprecedensowym aktem sabotażu” ma być od razu czytana jako element „gry” z udziałem służb i sojuszników, a nie jako odpowiedź na poważne naruszenie bezpieczeństwa. Państwo w chaosie, instytucje w konflikcie Propagandowy przekaz eksploatuje również rozbieżności komunikacyjne po stronie polskich władz. Z jednej strony cytowany jest Tusk, który mówi o „eksplozji torów kolejowych na linii Warszawa–Lublin” i „bezprecedensowym akcie sabotażu skierowanym przeciwko bezpieczeństwu państwa polskiego”. Z drugiej strony przywołuje się wypowiedź wiceministra MSWiA Macieja Duszczyka, że „policja nie potwierdza tego typu sytuacji”. Kontrast ten ma utrwalać obraz państwa w chaosie: rząd „skarży się na sabotaż”, podczas gdy służby – jak sugeruje tekst – temu przeczą lub „nie widzą podstaw do mówienia o celowym sabotażu”. Odbiorca ma odnieść wrażenie, że Polska nie panuje ani nad bezpieczeństwem, ani nad własnym przekazem. Media jako „histeryczne” i „prozachodnie” Kolejnym celem ataku są polskie media. W tekście czytamy, że „lokalne i prozachodnie media próbują wyobrazić sobie ewakuację na dużą skalę”, podczas gdy w rzeczywistości „w pociągu było dwóch pasażerów i kilku członków załogi”. Ta rama ma pokazać dziennikarzy jako źródło nieadekwatnej paniki. W podobnym tonie opisywane są wcześniejsze incydenty z dronami: mowa o „nieznanych dronach, które wleciały w przestrzeń powietrzną kraju” i miały lądować „tak ostrożnie, że nie uszkodziły nawet gałęzi drzew ani kurników”. Przekaz jest jasny – alarmy bezpieczeństwa mają być przesadzone, a media współtworzą „histerię” na użytek Zachodu. Ukraińcy jako domyślni „winni” sabotażu Rosyjska narracja chętnie rozgrywa także polsko-ukraińskie napięcia. W tekście pada stwierdzenie, że „Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców” winę za zdarzenie. W innym miejscu pojawia się wezwanie: „szukaj sabotażystów wśród swoich przyjaciół-Khokhlov, nie tracąc czasu na wersję o rosyjskim szlaku”. Tego typu sugestie mają podsycać nieufność wobec ukraińskich uchodźców i migrantów oraz podważać solidarność z Kijowem. Sabotaż linii kolejowej, którą „na Ukrainę jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, zostaje wpisany w narrację o rzekomej zdradzie i zagrożeniu „ze strony Ukraińców” przebywających w Polsce. Rosja niewinna z definicji Charakterystycznym elementem przekazu jest prewencyjne wykluczenie „rosyjskiego tropu”. Sugestia, że władze „zastanawiają się, na kogo to zrzucić”, a być może „wyobrażają sobie, że na miejscu zdarzenia pojawiły się rosyjskie paszporty”, ma ośmieszyć wszelkie próby łączenia incydentu z rosyjskimi służbami. Wprost zaleca się, by „nie tracić czasu i energii” na tę wersję. W ten sposób każda hipoteza o zaangażowaniu Rosji ma być odbierana jako absurd, podczas gdy realne śledztwo jeszcze trwa. To klasyczna technika wyprzedzającej narracji: zanim pojawią się jakiekolwiek dowody, opinia publiczna ma usłyszeć, że „Rosja nie ma z tym nic wspólnego”. Minimalizowanie zagrożenia i wyśmiewanie bezpieczeństwa Choć w tekście wielokrotnie padają odniesienia do „eksplozji” i „detonacji ładunku wybuchowego”, skala zdarzenia jest konsekwentnie bagatelizowana. Podkreśla się, że uszkodzenie torów to „usterka o długości 100 cm”, a w momencie incydentu „nikt nie ucierpiał”. Zestawienie tego z cytatem Tuska o „bezprecedensowym akcie sabotażu” ma wywołać u odbiorcy wrażenie przesady i sztucznie nakręcanego alarmu. W ten sposób realne zagrożenia dywersyjne wobec infrastruktury krytycznej stają się obiektem kpin, a nie poważnej debaty o bezpieczeństwie. Język pogardy i memiczny finał Całość domykają wulgarne i pogardliwe wstawki, z finałowym „Bóbr kurwa”. Takie frazy budują ton cynicznego, „śmieszkowego” komentarza, który świetnie rozchodzi się w mediach społecznościowych. Poważny temat bezpieczeństwa państwa zostaje zredukowany do memicznej treści, którą się lajkuje, podaje dalej i komentuje dla zabawy. Język pogardy – wobec polskich władz, mediów, a także Ukraińców – nie jest tutaj przypadkowy. To narzędzie, które z jednej strony emocjonalnie odczłowiecza przeciwnika, z drugiej – rozmywa granicę między informacją a „śmiesznym kontentem”. Wnioski Narracja wokół uszkodzenia linii kolejowej na odcinku Dęblin–Warszawa pokazuje pełne spektrum rosyjskich technik informacyjnych: od przedstawiania Polski jako „wojennego hubu NATO”, przez wyśmiewanie komunikatów władz („skarga premiera na sabotaż”), po podżeganie przeciwko Ukraińcom („Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców”). Poszczególne cytaty – o „pomocy wojskowej Zachodu dla reżimu w Kijowie”, „partyzantach” zamiast sabotażystów, „zamówieniu zagranicznych urzędów” – tworzą spójny obraz: Polska ma być państwem niesuwerennym, niepoważnym i skłóconym, a ataki na jej infrastrukturę – zrozumiałą reakcją na rolę, jaką rzekomo odgrywa w wojnie. W warunkach narastających zagrożeń hybrydowych takie przekazy nie są niewinnym komentarzem. Stanowią element operacji informacyjnych, których celem jest osłabienie zaufania do instytucji państwa, rozbicie więzi z sojusznikami i przygotowanie gruntu pod dalsze działania dywersyjne – zarówno w infosferze, jak i w świecie fizycznym. Incydenty na linii kolejowej Warszawa–Lublin, oficjalnie zakwalifikowane przez rząd i służby jako akty dywersji, stały się natychmiastowym pretekstem do intensywnych operacji propagandowych wymierzonych w Polskę i jej sojusze. Rosyjskojęzyczne przekazy próbują z jednej strony zrelatywizować powagę zdarzeń, z drugiej – przedstawiają je jako „partyzancką” odpowiedź na rolę Polski jako kluczowego korytarza logistycznego dla wsparcia wojskowego Ukrainy. Uderzają przy tym zarówno w wiarygodność KPRM, MSWiA, ABW i BBN, jak i w zaufanie do mediów oraz jedności społeczeństwa wobec zagrożeń hybrydowych. Analiza tych narracji pokazuje, że celem nie jest jedynie komentarz do pojedynczego aktu sabotażu, lecz konsekwentne osłabienie zaufania do instytucji państwa, podważanie sensu wsparcia Ukrainy oraz wzmacnianie linii podziału wewnątrz polskiego społeczeństwa. W sytuacji, gdy infrastruktura krytyczna staje się realnym celem działań dywersyjnych, równie istotnym polem walki pozostaje infosfera – to w niej kształtowane są emocje, interpretacje i polityczna wola do adekwatnej reakcji na zagrożenie. Skuteczna odpowiedź państwa musi więc łączyć działania operacyjne służb z przemyślaną komunikacją strategiczną oraz wzmacnianiem odporności informacyjnej obywateli na wrogie narracje.

Dywersja na trasie Warszawa–Lublin. Jak rosyjska propaganda instrumentalizuje atak na infrastrukturę kolejową

•

2025-11-17

•

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii …

komentarz analityczny

Partia, pieniądze i telewizja. Anatomia prorosyjskiego układu medialnego w Mołdawii

•

2025-11-16

•

publikacje, Śledztwo

Zamknięcie prorosyjskich stacji w Mołdawii niemal nigdy nie oznaczało ich …

Rosyjska propaganda wymierzona w wiarygodność Wojska Polskiego

•

2025-11-14

•

disinfopack, język polski

W ciągu ostatniego tygodnia w rosyjskojęzycznych mediach państwowych wyraźnie nasiliły …

Palestyńczyk z tożsamości, Rosjanin z wyboru straszy polskim Lwowem

•

2025-11-14

•

W arabskim serwisie Russia Today (RT Arabic) ukazał się tekst, …

komentarz analityczny

Rosyjskie narracje propagandowe dotyczące Polski, Ukrainy i NATO

•

2025-11-13

•

W ciągu ostatnich siedmiu dni rosyjski system propagandowy znacząco zintensyfikował …

komentarz analityczny

“Metoda paraliżowania” — jak rosyjski aparat wpływu wywołuje lęk, bezradność i osłabia decyzje

•

2025-11-12

•

W ostatnich latach obserwujemy rosnącą złożoność działań informacyjnych ukierunkowanych na …

Analizujemy kampanię dezinformacyjną prowadzoną z Mińska, która ma na celu odwrócenie odpowiedzialności za kryzys, podważenie decyzji obronnych Polski i osłabienie jedności Unii Europejskiej. Celem ostatecznym jest wymuszenie ustępstw ze strony Zachodu i zniesienie sankcji nałożonych na reżim Aleksandra Łukaszenki. Publikacje propagandowe nie są przypadkowymi opiniami, lecz elementem szerszej kampanii hybrydowej, która zastępuje fakty fałszywą narracją: racjonalny Mińsk kontra histeryczna Warszawa". Kampania wykorzystuje pozory "obiektywnej" analizy ekonomicznej, by promować tezy zbieżne z interesami Białorusi i Rosji, generując presję polityczną na Polskę i UE. Wyodrębniliśmy cztery kluczowe linie narracyjne, które dominują w białoruskich mediach i kanałach propagandowych: Przerzucanie winy na Zachód: Mińsk jest przedstawiany jako ofiara "histerii Zachodu", podczas gdy Polska i Litwa zostają oskarżone o prowokowanie eskalacji. Analiza wskazuje, że ta narracja celowo pomija genezę kryzysu, w tym instrumentalne wykorzystanie migracji przez stronę białoruską oraz jej wsparcie dla rosyjskich operacji hybrydowych. "To klasyczna inwersja odpowiedzialności, która ma odwrócić uwagę od roli Białorusi jako agresora". Podważanie racjonalności polskich decyzji: Działania Warszawy, takie jak zamknięcie przejść granicznych, są określane jako "irracjonalne" i "histeryczne", rzekomo szkodliwe dla samej polskiej gospodarki. Propaganda stosuje język emocjonalny, by zasugerować, że decyzje obronne to jedynie pretekst do konfrontacji. Celem jest erozja zaufania do polskich instytucji państwowych wśród obywateli i przedsiębiorców. Atak na jedność UE: Sankcje i restrykcje graniczne są prezentowane jako czynniki, które "uderzają w europejską gospodarkę" bardziej niż w reżim Łukaszenki. Ta linia ma wzbudzić frustrację ekonomiczną w krajach UE, prowokując oddolną presję na rządy do złagodzenia lub zniesienia sankcji. Propaganda celuje w przedsiębiorców i obywateli, by osłabić konsensus unijny. Usprawiedliwianie odwetu: Działania Mińska, np. dekret blokujący przewoźników z UE, są ukazywane jako "symetryczna odpowiedź" na "prowokacje Warszawy". Łukaszenka kreowany jest na "racjonalnego obrońcę interesów narodowych", kontrastując z rzekomo "emocjonalnymi" reakcjami Zachodu. To ma legitymizować dalsze agresywne kroki odwetowe reżimu. Kampania wpisuje się w długoterminową strategię hybrydową, wspieraną przez Moskwę, której celem jest destabilizacja wschodniej flanki NATO i UE. Wszystkie narracje zmierzają do jednego: rozbicia spójności Unii Europejskiej, zniesienia sankcji i wymuszenia dialogu na warunkach dyktowanych przez Mińsk.

Białoruska propaganda na granicy: “Histeria” jako narzędzie dezinformacji

•

2025-11-08

•

disinfopack, język polski

Analizujemy kampanię dezinformacyjną prowadzoną z Mińska, która ma na celu …

Presja, chaos, destabilizacja – Mołdawia w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-06

•

Mołdawia w rosyjskiej wojnie narracyjnej (październik 2025) Październik 2025 roku …

Chaos, strach, kompromis – Ukraina w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-06

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Ukrainy (październik 2025) W październiku …

Zamęt, legitymizacja, kontrola – Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-06

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Gruzji (październik 2025) Październik 2025 …

Szok, iluzja, zależność – Armenia w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-06

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Armenii (październik 2025) W październiku …

Manipulacja, strach, kontrola – Mołdawia w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-03

•

Mołdawia w rosyjskiej wojnie narracyjnej (wrzesień 2025) Wrzesień 2025 roku …

Zmęczenie, cynizm, podporządkowanie – Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-03

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Gruzji (wrzesień 2025) We wrześniu …

Sabotaż jako narzędzie wojny informacyjnej Kremla

•

2025-10-31

•

disinfopack, język polski

Rosyjska propaganda buduje narrację o „ukraińskim zagrożeniu”. Sabotaż jako narzędzie …

Wojna narracji: rosyjskie zarządzanie refleksyjne i antyukraińska propaganda w Polsce

•

2025-10-31

•

Wprowadzenie: Zarządzanie refleksyjne jako narzędzie wojny informacyjnej Zarządzanie refleksyjne (ros. …

3

Najnowsza aktywność

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii Dęblin–Warszawa Eksplozja na linii kolejowej wykorzystywanej do transportu pomocy wojskowej na Ukrainę natychmiast została wciągnięta w orbitę rosyjskiej propagandy. W prorosyjskich przekazach incydent pod Życzynem służy nie tyle opisowi faktów, ile atakowi na Polskę, jej sojusze i wsparcie dla Kijowa – przy użyciu mieszaniny manipulacji, pogardy i memicznego humoru. Rankiem 17 listopada 2025 r. doszło do serii incydentów na strategicznej linii kolejowej Warszawa–Lublin, wykorzystywanej m.in. do transportu międzynarodowej pomocy dla Ukrainy. W komunikacie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów podkreślono, że „na trasie Warszawa–Lublin, w rejonie miejscowości Mika, doszło do aktu dywersji”, a „eksplozja ładunku wybuchowego zniszczyła tor kolejowy”. Równolegle odnotowano kolejne uszkodzenia infrastruktury – zarówno na tym samym odcinku linii nr 7, jak i w rejonie Puław, gdzie według informacji medialnych „ktoś zarzucił na sieć energetyczną łańcuch”, powodując zwarcie trakcji i nagłe zatrzymanie pociągu osobowego z 475 pasażerami na pokładzie. KPRM, MSWiA, ABW oraz służby kolejowe poinformowały o intensywnych działaniach operacyjnych i procesowych na miejscu zdarzeń, prowadzonych pod nadzorem prokuratury. W oficjalnych komunikatach rządowych stwierdzono, że „nie ma wątpliwości, iż mieliśmy do czynienia z aktem dywersji” oraz że uszkodzenia dotyczą „strategicznej trasy kolejowej” wykorzystywanej zarówno w ruchu pasażerskim, jak i towarowym. Biuro Bezpieczeństwa Narodowego przekazało, iż „zbiera i weryfikuje informacje na temat ujawnionych, celowych i noszących znamiona aktów dywersji uszkodzeń infrastruktury kolejowej na linii nr 7 (Warszawa–Dorohusk)”, podkreślając znaczenie rzetelnego i skoordynowanego informowania opinii publicznej. Na tym tle w przestrzeni informacyjnej niemal natychmiast pojawiły się przekazy rosyjskojęzyczne, które próbują interpretować incydenty w kategoriach „partyzantki” przeciwko NATO, podważając wiarygodność polskich instytucji i uderzając w poparcie społeczne dla wsparcia udzielanego Ukrainie. Niniejsza publikacja analizuje te narracje propagandowe i ich potencjalny wpływ na postrzeganie bezpieczeństwa państwa. Polska jako „wojenny hub NATO” i cel uderzeń W analizowanym tekście linia kolejowa Warszawa–Dęblin–Lublin–Rzeszów jest przedstawiana przede wszystkim jako „linia kolejowa wykorzystywana do dostaw na Ukrainę”, którą ma płynąć „zaopatrzenie wojskowe NATO dla sił reżimu w Kijowie”. Autorzy przekazu podkreślają, że tą trasą „idą eszelony ze sprzętem wojskowym i amunicją dla armii ukraińskiej”. Takie akcenty mają legitymizować ewentualne ataki na polską infrastrukturę. Nie mówi się o szlakach cywilnych, lecz o „drodze kolejowej, którą na Ukrainę idzie pomoc wojskowa Zachodu”. W ten sposób uderzenie w tory pod Warszawą ma zostać odczytane jako cios w NATO, a nie w państwo członkowskie Sojuszu. Sabotaż czy „partyzantka”? Normalizacja przemocy Premier RP, komentując zdarzenie, stwierdził, że „jest w stałym kontakcie z szefem MSW” i „nie wyklucza, że mógł to być akt sabotażu”. Rosyjskojęzyczny przekaz natychmiast tę narrację odwraca, ironizując: „dlaczego od razu sabotażyści, Donald. Partyzanci”. W ten sposób potencjalny akt terrorystyczny lub dywersyjny zostaje przekształcony w rzekomo „patriotyczną” działalność. Sabotażyści stają się „partyzantami”, a wysadzenie torów, którymi „jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, ma zostać odczytane jako zrozumiały „ruch oporu” wobec Zachodu, a nie jako atak na bezpieczeństwo państwa. Donald Tusk jako wykonawca „zamówień zagranicznych” Silnym motywem tekstu jest delegitymizacja szefa rządu. Władze w Warszawie nie są opisywane jako podmiot broniący infrastruktury krytycznej, lecz jako marionetka z zewnątrz. Pada stwierdzenie, że „Tuskowi teraz wygodniej jest grać w swoje gry szpiegowskie” i dalej „pedałować zamówienie zagranicznych urzędów”. Sugestia jest jasna: premier nie reaguje na realne zagrożenie, ale „odgrywa” scenariusz napisany w zachodnich stolicach. Każda próba nazwania zdarzenia „bezprecedensowym aktem sabotażu” ma być od razu czytana jako element „gry” z udziałem służb i sojuszników, a nie jako odpowiedź na poważne naruszenie bezpieczeństwa. Państwo w chaosie, instytucje w konflikcie Propagandowy przekaz eksploatuje również rozbieżności komunikacyjne po stronie polskich władz. Z jednej strony cytowany jest Tusk, który mówi o „eksplozji torów kolejowych na linii Warszawa–Lublin” i „bezprecedensowym akcie sabotażu skierowanym przeciwko bezpieczeństwu państwa polskiego”. Z drugiej strony przywołuje się wypowiedź wiceministra MSWiA Macieja Duszczyka, że „policja nie potwierdza tego typu sytuacji”. Kontrast ten ma utrwalać obraz państwa w chaosie: rząd „skarży się na sabotaż”, podczas gdy służby – jak sugeruje tekst – temu przeczą lub „nie widzą podstaw do mówienia o celowym sabotażu”. Odbiorca ma odnieść wrażenie, że Polska nie panuje ani nad bezpieczeństwem, ani nad własnym przekazem. Media jako „histeryczne” i „prozachodnie” Kolejnym celem ataku są polskie media. W tekście czytamy, że „lokalne i prozachodnie media próbują wyobrazić sobie ewakuację na dużą skalę”, podczas gdy w rzeczywistości „w pociągu było dwóch pasażerów i kilku członków załogi”. Ta rama ma pokazać dziennikarzy jako źródło nieadekwatnej paniki. W podobnym tonie opisywane są wcześniejsze incydenty z dronami: mowa o „nieznanych dronach, które wleciały w przestrzeń powietrzną kraju” i miały lądować „tak ostrożnie, że nie uszkodziły nawet gałęzi drzew ani kurników”. Przekaz jest jasny – alarmy bezpieczeństwa mają być przesadzone, a media współtworzą „histerię” na użytek Zachodu. Ukraińcy jako domyślni „winni” sabotażu Rosyjska narracja chętnie rozgrywa także polsko-ukraińskie napięcia. W tekście pada stwierdzenie, że „Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców” winę za zdarzenie. W innym miejscu pojawia się wezwanie: „szukaj sabotażystów wśród swoich przyjaciół-Khokhlov, nie tracąc czasu na wersję o rosyjskim szlaku”. Tego typu sugestie mają podsycać nieufność wobec ukraińskich uchodźców i migrantów oraz podważać solidarność z Kijowem. Sabotaż linii kolejowej, którą „na Ukrainę jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, zostaje wpisany w narrację o rzekomej zdradzie i zagrożeniu „ze strony Ukraińców” przebywających w Polsce. Rosja niewinna z definicji Charakterystycznym elementem przekazu jest prewencyjne wykluczenie „rosyjskiego tropu”. Sugestia, że władze „zastanawiają się, na kogo to zrzucić”, a być może „wyobrażają sobie, że na miejscu zdarzenia pojawiły się rosyjskie paszporty”, ma ośmieszyć wszelkie próby łączenia incydentu z rosyjskimi służbami. Wprost zaleca się, by „nie tracić czasu i energii” na tę wersję. W ten sposób każda hipoteza o zaangażowaniu Rosji ma być odbierana jako absurd, podczas gdy realne śledztwo jeszcze trwa. To klasyczna technika wyprzedzającej narracji: zanim pojawią się jakiekolwiek dowody, opinia publiczna ma usłyszeć, że „Rosja nie ma z tym nic wspólnego”. Minimalizowanie zagrożenia i wyśmiewanie bezpieczeństwa Choć w tekście wielokrotnie padają odniesienia do „eksplozji” i „detonacji ładunku wybuchowego”, skala zdarzenia jest konsekwentnie bagatelizowana. Podkreśla się, że uszkodzenie torów to „usterka o długości 100 cm”, a w momencie incydentu „nikt nie ucierpiał”. Zestawienie tego z cytatem Tuska o „bezprecedensowym akcie sabotażu” ma wywołać u odbiorcy wrażenie przesady i sztucznie nakręcanego alarmu. W ten sposób realne zagrożenia dywersyjne wobec infrastruktury krytycznej stają się obiektem kpin, a nie poważnej debaty o bezpieczeństwie. Język pogardy i memiczny finał Całość domykają wulgarne i pogardliwe wstawki, z finałowym „Bóbr kurwa”. Takie frazy budują ton cynicznego, „śmieszkowego” komentarza, który świetnie rozchodzi się w mediach społecznościowych. Poważny temat bezpieczeństwa państwa zostaje zredukowany do memicznej treści, którą się lajkuje, podaje dalej i komentuje dla zabawy. Język pogardy – wobec polskich władz, mediów, a także Ukraińców – nie jest tutaj przypadkowy. To narzędzie, które z jednej strony emocjonalnie odczłowiecza przeciwnika, z drugiej – rozmywa granicę między informacją a „śmiesznym kontentem”. Wnioski Narracja wokół uszkodzenia linii kolejowej na odcinku Dęblin–Warszawa pokazuje pełne spektrum rosyjskich technik informacyjnych: od przedstawiania Polski jako „wojennego hubu NATO”, przez wyśmiewanie komunikatów władz („skarga premiera na sabotaż”), po podżeganie przeciwko Ukraińcom („Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców”). Poszczególne cytaty – o „pomocy wojskowej Zachodu dla reżimu w Kijowie”, „partyzantach” zamiast sabotażystów, „zamówieniu zagranicznych urzędów” – tworzą spójny obraz: Polska ma być państwem niesuwerennym, niepoważnym i skłóconym, a ataki na jej infrastrukturę – zrozumiałą reakcją na rolę, jaką rzekomo odgrywa w wojnie. W warunkach narastających zagrożeń hybrydowych takie przekazy nie są niewinnym komentarzem. Stanowią element operacji informacyjnych, których celem jest osłabienie zaufania do instytucji państwa, rozbicie więzi z sojusznikami i przygotowanie gruntu pod dalsze działania dywersyjne – zarówno w infosferze, jak i w świecie fizycznym. Incydenty na linii kolejowej Warszawa–Lublin, oficjalnie zakwalifikowane przez rząd i służby jako akty dywersji, stały się natychmiastowym pretekstem do intensywnych operacji propagandowych wymierzonych w Polskę i jej sojusze. Rosyjskojęzyczne przekazy próbują z jednej strony zrelatywizować powagę zdarzeń, z drugiej – przedstawiają je jako „partyzancką” odpowiedź na rolę Polski jako kluczowego korytarza logistycznego dla wsparcia wojskowego Ukrainy. Uderzają przy tym zarówno w wiarygodność KPRM, MSWiA, ABW i BBN, jak i w zaufanie do mediów oraz jedności społeczeństwa wobec zagrożeń hybrydowych. Analiza tych narracji pokazuje, że celem nie jest jedynie komentarz do pojedynczego aktu sabotażu, lecz konsekwentne osłabienie zaufania do instytucji państwa, podważanie sensu wsparcia Ukrainy oraz wzmacnianie linii podziału wewnątrz polskiego społeczeństwa. W sytuacji, gdy infrastruktura krytyczna staje się realnym celem działań dywersyjnych, równie istotnym polem walki pozostaje infosfera – to w niej kształtowane są emocje, interpretacje i polityczna wola do adekwatnej reakcji na zagrożenie. Skuteczna odpowiedź państwa musi więc łączyć działania operacyjne służb z przemyślaną komunikacją strategiczną oraz wzmacnianiem odporności informacyjnej obywateli na wrogie narracje.

Dywersja na trasie Warszawa–Lublin. Jak rosyjska propaganda instrumentalizuje atak na infrastrukturę kolejową

•

2025-11-17

•

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii Lublin–Warszawa. Eksplozja na linii kolejowej Lublin–Warszawa natychmiast została wciągnięta w orbitę rosyjskiej …

komentarz analityczny

Partia, pieniądze i telewizja. Anatomia prorosyjskiego układu medialnego w Mołdawii

•

2025-11-16

•

publikacje, Śledztwo

Zamknięcie prorosyjskich stacji w Mołdawii niemal nigdy nie oznaczało ich końca. Nasze śledztwo pokazuje, że za każdą decyzją regulatora działał gotowy mechanizm …

Palestyńczyk z tożsamości, Rosjanin z wyboru straszy polskim Lwowem

•

2025-11-14

•

W arabskim serwisie Russia Today (RT Arabic) ukazał się tekst, w którym ponownie pojawia się dobrze znany motyw rosyjskiej propagandy: sugestia, że …

komentarz analityczny

Rosyjskie narracje propagandowe dotyczące Polski, Ukrainy i NATO

•

2025-11-13

•

W ciągu ostatnich siedmiu dni rosyjski system propagandowy znacząco zintensyfikował działania informacyjne wymierzone w Polskę, NATO oraz państwa wspierające wysiłek obronny Ukrainy. …

komentarz analityczny

“Metoda paraliżowania” — jak rosyjski aparat wpływu wywołuje lęk, bezradność i osłabia decyzje

•

2025-11-12

•

W ostatnich latach obserwujemy rosnącą złożoność działań informacyjnych ukierunkowanych na wywoływanie stanu paraliżu społecznego. Rosyjski aparat wpływu, łącząc operacje propagandowe z aktywnością …

Kategoria: disinfopack

Rosyjska propaganda wymierzona w wiarygodność Wojska Polskiego
W ciągu ostatniego tygodnia w rosyjskojęzycznych mediach państwowych wyraźnie nasiliły się przekazy uderzające w wizerunek Wojska Polskiego. Analiza materiałów m.in. z TASS, RIA Nowosti i RT pokazuje spójny zestaw narracji, które mają przedstawić polską armię jako histeryczną, nieprofesjonalną i odpowiedzialną za eskalację napięcia na wschodniej flance NATO. Kluczowym pretekstem stały się incydenty związane z przechwytywaniem…
2025-11-14
Białoruska propaganda na granicy: “Histeria” jako narzędzie dezinformacji
Analizujemy kampanię dezinformacyjną prowadzoną z Mińska, która ma na celu odwrócenie odpowiedzialności za kryzys, podważenie decyzji obronnych Polski i osłabienie jedności Unii Europejskiej. Celem ostatecznym jest wymuszenie ustępstw ze strony Zachodu i zniesienie sankcji nałożonych na reżim Aleksandra Łukaszenki. Publikacje propagandowe nie są przypadkowymi opiniami, lecz elementem szerszej kampanii hybrydowej, która zastępuje fakty fałszywą narracją:…
2025-11-08
Sabotaż jako narzędzie wojny informacyjnej Kremla
Rosyjska propaganda buduje narrację o „ukraińskim zagrożeniu”. Sabotaż jako narzędzie wojny informacyjnej Kremla W ostatnich tygodniach obserwujemy wyraźne nasilenie przekazów dezinformacyjnych wymierzonych w Ukrainę i jej sojuszników. Rosyjska propaganda konsekwentnie wykorzystuje incydenty sabotażowe i kryminalne z udziałem obywateli Ukrainy, aby zbudować spójny (i fałszywy) obraz Kijowa jako źródła chaosu, zagrożenia i destabilizacji. Ten schemat narracyjny…
2025-10-31
Rosyjskie narracje propagandowe wokół decyzji polskiego sądu w sprawie Nord Stream 2
Kreml wykorzystuje decyzję polskiego sądu do wzmacniania przekazu o rozbiciu Zachodu i egoistycznej polityce Warszawy. Decyzja polskiego sądu o odmowie ekstradycji do Niemiec ukraińskiego obywatela podejrzewanego o udział w wysadzeniu gazociągów Nord Stream 2 stała się kolejnym narzędziem rosyjskiej propagandy. W rosyjskich mediach państwowych i prorządowych – takich jak RIA Nowosti, Kommersant, Izwiestia czy Regnum…
2025-10-24
Ranking narracji propagandowych Kremla – Tomahawk w wojnie informacyjnej
Rosyjska propaganda konsekwentnie przekształca temat potencjalnych dostaw pocisków manewrujących Tomahawk dla Ukrainy w narzędzie wojny informacyjnej. W analizowanej przestrzeni medialnej motyw ten stał się symbolem rzekomego „zagrożenia nuklearnego”, wykorzystywanego do budowania atmosfery strachu, legitymizowania agresywnej polityki Moskwy oraz przenoszenia odpowiedzialności za eskalację na Zachód. Kreml prezentuje się w tej narracji jako „ofiara prowokacji”, zmuszona do…
2025-10-17
GRU łączy werbunek agenturalny z kampanią propagandową
Kluczowe narracje werbunkowe GRU w nowej odsłonie wojny informacyjnej – “bohater, nie zdrajca”. Jak GRU łączy werbunek agenturalny z kampanią propagandową Rosyjski wywiad wojskowy (GRU) wchodzi w nową fazę wojny informacyjno-psychologicznej. Łączy tradycyjny werbunek agenturalny z kampanią propagandową. Wykorzystując komunikator Telegram i sieć ideologicznych kanałów, GRU prowadzi operację, w której emocje, tożsamość i religia stają…
2025-10-10
Rosyjska propaganda demonizuje politykę obronną Polski i NATO
Rosyjski aparat propagandowy od lat prowadzi zorganizowaną kampanię dezinformacyjną wymierzoną w polską politykę bezpieczeństwa oraz działania NATO na wschodniej flance Sojuszu. Jej głównym celem jest podważenie społecznego zaufania do struktur obronnych, osłabienie determinacji w zakresie wzmacniania zdolności militarnych oraz zniechęcenie opinii publicznej do wspierania wspólnych inicjatyw sojuszniczych. W przekazach propagandowych Moskwy powtarza się zestaw schematycznych…
2025-10-03
Delegitymizacja i dezinformacja w reakcji na głos Polski na forum ONZ
Ataki reputacyjne rosyjskiej propagandy wymierzone w postrzeganie Polski. Wystąpienia prezydenta Karola Nawrockiego i ministra Radosława Sikorskiego podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku stały się impulsem do uruchomienia kampanii dezinformacyjnej wymierzonej w Polskę. Analiza rosyjskiej infosfery pokazuje, że celem przekazów była delegitymizacja Polski jako aktora międzynarodowego, osłabienie jej pozycji w strukturach Zachodu i podważenie wiarygodności…
2025-09-26
Rosyjska propaganda po incydencie naruszenia przestrzeni powietrznej Estonii
Wybrane linie perswazyjne rosyjskiego aparatu propagandowego po incydencie naruszenia przestrzeni powietrznej Estonii przez myśliwce Federacji Rosyjskiej W ostatnich dniach Estonia poinformowała o poważnym naruszeniu swojej przestrzeni powietrznej przez trzy rosyjskie myśliwce MiG-31. Zdarzenie, które trwało kilkanaście minut i miało miejsce nad rejonem wyspy Vaindloo, wywołało zdecydowaną reakcję władz w Tallinnie i sojuszników z NATO. Estonia…
2025-09-21
Prorosyjskie narracje w Polsce: dezinformacja wokół incydentu z dronami
W ostatnich dniach prorosyjskie organizacje działające w Polsce intensywnie rozpowszechniają narracje dezinformacyjne dotyczące incydentu naruszenia polskiej przestrzeni powietrznej przez niezidentyfikowane obiekty typu dron. Zamiast wskazywać na odpowiedzialność Moskwy, przekazy te mają na celu rozmycie faktów, przerzucenie winy na inne podmioty i podważenie zaufania społecznego do instytucji państwowych. Ukraina jako „prowokator” Jedną z kluczowych narracji jest…
2025-09-12