Խառնաշփոթ, պատրանք, կախվածություն – Հայաստանը ռուսական տեղեկատվական պատերազմի մեջ

Finlandia stała się w ostatnich latach istotnym celem rosyjskich operacji …

Kremlowska propaganda atakuje politykę bezpieczeństwa Zachodu

•

2025-11-28

•

disinfopack, język polski

Zachód jako zagrożenie, Rosja jako „ostatni gwarant bezpieczeństwa”.Jak kremlowska propaganda …

მესაათე მოსკოვიდან: გორჩაკოვის ფონდის გავლენის ანატომია საქართველოში

•

2025-11-28

•

Bez kategorii

საათის მექანიზმში შემთხვევითობები არ არსებობს. თითოეულ ზამბარას, თითოეულ კბილანასა და …

Zegarmistrz z Moskwy. Anatomia wpływu Fundacji Gorczakowa w Gruzji

•

2025-11-28

•

W mechanizmie zegara nie ma przypadków. Każda sprężyna, każde koło …

Strach, chaos, „proxy war”. Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-28

•

Rosyjska wojna informacyjna wobec Gruzji nie rozgrywa się wyłącznie na …

Rosyjska propaganda wobec Armenii

•

2025-11-27

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Armenii (listopad 2025) W listopadzie …

Mołdawia pod presją Kremla: strach, tożsamość i „reżim Sandu” jako narzędzia wpływu

•

2025-11-26

•

W Mołdawii trwa intensywna walka o wyobraźnię i emocje obywateli. …

Rosyjska operacja psychologiczna przeciwko Ukrainie

•

2025-11-25

•

Rosyjska operacja psychologiczna przeciwko Ukrainie: narracje, cele i skutki (listopad …

Madryt. Ulica, jakich wiele w stolicy Hiszpanii. Jednak to tutaj, za eleganckim szyldem „Boye Abogados”, krzyżują się ścieżki Edwarda Snowdena, oficera GRU Pawła Rubcowa i ściganego za zdradę stanu Anatolija Szarija. Co łączy najsłynniejszego demaskatora NSA z ludźmi realizującymi agresywne interesy Kremla? Wspólny mianownik to Gonzalo Boye. Człowiek, który stworzył system pozwalający wrogom Zachodu wykorzystywać jego własne wartości jako broń. Na pierwszy rzut oka to tylko kancelaria prawna. Ale analiza dokumentów, powiązań i dat, do których dotarliśmy, ukazuje inny obraz. To centrum operacyjne, w którym prawo zamienia się w politykę, a oskarżenia o szpiegostwo i dywersję rozpływają się w narracji o „prześladowaniach za poglądy”. Boye nie jest zwykłym adwokatem. To architekt parasola ochronnego, pod którym schronienie w Europie znajdują ludzie realizujący interesy Moskwy. Rewolucjonista w todze Aby zrozumieć ten mechanizm, trzeba spojrzeć na człowieka, który pociąga za sznurki. Gonzalo Boye to postać jak z filmowego scenariusza, choć to kino akcji, a nie dramat sądowy. Urodzony w Chile w 1965 roku, dorastał w cieniu dyktatury Pinocheta. Już wtedy wybrał radykalizm. Akta służb łączą go z Rewolucyjnym Ruchem Lewicy (MIR). Kiedy na początku lat 90. przybył do Europy, nie szukał spokoju. W 1992 roku hiszpańska policja aresztowała go pod zarzutem współudziału w porwaniach dokonywanych przez baskijską ETA. Wówczas więzienie stało się jego uniwersytetem. Tam zdobył dyplom prawnika i tam narodziła się jego nowa tożsamość: obrońcy „wyklętych”. Przez lata Boye budował legendę prawnika walczącego z systemem. Próbował postawić przed sądem urzędników z administracji George'a W. Busha za Guantánamo, bronił Edwarda Snowdena, a w końcu stał się twarzą prawnej batalii katalońskich separatystów, w tym Carlesa Puigdemonta. Skutecznie blokując ich ekstradycje, udowodnił jedno: potrafi paraliżować wymiar sprawiedliwości, zamieniając sale sądowe w trybuny polityczne. Klient z cienia GRU W pewnym momencie w portfolio Boye zaczęli pojawiać się klienci innego rodzaju. Nie separatyści, nie ideowi aktywiści, ale ludzie, których działalność wpisywała się wprost w agresywne operacje Kremla. W lutym 2022 roku w Polsce zatrzymano Pablo Gonzáleza. Dla opinii publicznej był to hiszpański freelancer i korespondent wojenny i współpracownik znanych mediów, takich jak La Sexta, Público czy Gara. Jednak pod tą medialną powłoką krył się Paweł Rubcow, oficer rosyjskiego wywiadu wojskowego GRU. Gdy służby przerwały jego misję, do gry natychmiast wszedł Gonzalo Boye. Dziś widać wyraźnie, że adwokat nie bronił w tej sprawie zwykłego reportera, lecz chronił mistrzowsko zakonspirowanego „nielegała”, który przez lata budował swoją wiarygodność przy użyciu rozbudowanej infrastruktury. Rubcow stworzył portal Eulixe, który służył jako jego centrum operacyjne. Co więcej, zdołał nawiązać oficjalną współpracę z hiszpańskim Centrum Badań nad Nienawiścią i Dezinformacją „Al Descubierto”, zajmującym się... walką z mową nienawiści i dezinformacją. To szczyt cynizmu rosyjskiego wywiadu: oficer GRU przeniknął do struktur, które miały chronić Europę przed takimi jak on. Razem ze swoimi współpracownikami, m.in. Juanem Teixeirą, jeździł do Donbasu, produkując materiały o „szarej strefie”, które pod płaszczykiem humanitaryzmu przemycały rosyjską narrację. Boye, broniąc go, bronił więc precyzyjnie skonstruowanego narzędzia wpływu. Mimo tych faktów, Boye uruchomił sprawdzony scenariusz. Wykorzystując „dziennikarską” legendę zbudowaną wokół portalu Eulixe, w mediach i na salonach dyplomatycznych przedstawiał aresztowanie szpiega jako atak na wolność słowa. Jego działania były tak skuteczne, że w obronę Rubcowa zaangażowały się międzynarodowe organizacje branżowe, nieświadome, że bronią agenta. Finał tej historii dopisał sam Władimir Putin, witając Rubcowa na płycie lotniska w Moskwie po wymianie więźniów, a tym samym ostatecznie potwierdzając, kim naprawdę był klient madryckiego mecenasa. Wiedeński łącznik Jeszcze bardziej niepokojący jest przypadek Anatolija Szarija, prorosyjskiego blogera oskarżanego na Ukrainie o zdradę stanu. Szarij nie jest jednak tylko publicystą; to twórca masowej sieci medialnej działającej na platformach takich jak YouTube (@SuperSharij) i Telegram, która ma ogromne zasięgi w Europie, zwłaszcza w Ukrainie i Hiszpanii. W ramach tej działalności założył też partię polityczną Partia Szarija, której aktywność została ostatecznie zdelegalizowana przez ukraiński sąd w czerwcu 2022 roku. Jego infrastruktura, wspierana kosztownymi kampaniami reklamowymi (na Facebooku szacowanymi na kwoty do 70 000 USD), służyła do prowadzenia spójnych kampanii narracyjnych zgodnych z linią Kremla. Kiedy ten kluczowy dla rosyjskiego wpływu aktyw został zatrzymany w Hiszpanii, Gonzalo Boye natychmiast podjął się jego obrony. Nasze śledztwo potwierdziło jednak, że ich relacja nie była wynikiem nagłej, ratunkowej improwizacji, lecz elementem długofalowej, precyzyjnie przygotowanej strategii. Ślady tej strategii prowadzą do Wiednia, miasta, które od lat zimnej wojny pozostaje stolicą szpiegowskich intryg. Rezyduje tam Konstantin Bondarenko, politolog i kluczowy partner biznesowy Szarija. Dokumenty, do których dotarliśmy, ujawniają, że panowie wspólnie prowadzili projekt edukacyjny „Yasharu”, platformę łączącą zasięgi medialne Szarija z treściami produkowanymi przez wiedeńskie zaplecze Bondarenki, sformalizowane między innymi w organizacji Ante Meridiem. W tym układzie Gonzalo Boye działał dokładnie pośrodku. Już w 2021 roku, na długo przed zatrzymaniem Szarija, adwokat był gościem webinarów organizowanych przez austriacki think-tank ICEUR-Vienna, w których aktywny udział brał Bondarenko. Co ciekawe, tematem wystąpień Boye była koncepcja „lawfare”, czyli wykorzystywania prawa jako broni w konfliktach politycznych. Jest to kluczowy moment śledztwa. Sugeruje on, że „parasol ochronny” nie jest usługą kupowaną pod wpływem paniki po aresztowaniu, ale strukturą budowaną z zimną krwią. Wiedeński węzeł, reprezentowany przez Bondarenkę, odpowiada za ideologię i logistykę, natomiast madrycki węzeł, czyli Boye, dostarcza technologię prawną niezbędną do paraliżowania zachodnich wymiarów sprawiedliwości. Szarij, najwyraźniej przewidując kłopoty, zadbał o ten system na miesiące przed tym, jak hiszpańska policja zapukała do drzwi jego nadmorskiej willi. Mechanika cienia: Paraliż i Propaganda Mechanikę działania Gonzalo Boye najpełniej można prześledzić na przykładzie sprawy oficera GRU, Pawła Rubcowa. Śledząc jego działania, dostrzegamy precyzyjny schemat, który wykracza daleko poza standardową linię obrony, ponieważ nie jest to zwykła adwokatura, lecz inżynieria chaosu prawnego i informacyjnego. Analiza akt i chronologii wydarzeń ujawnia dwustopniowy mechanizm, który analitycy wywiadu określają mianem „parasola hybrydowego”. Po pierwsze, następuje paraliż: wejście Boye do sprawy natychmiast uruchamia lawinę wniosków formalnych, których jedynym celem jest maksymalne spowolnienie machiny sądowej, ponieważ w sprawach szpiegowskich czas zawsze gra na korzyść oskarżonego, pozwalając na zwarcie szeregów i zacieranie śladów. Po drugie, dochodzi do odwrócenia wektora. To właśnie na tym etapie geniusz Boye staje się niebezpieczny, ponieważ adwokat błyskawicznie zamienia salę sądową w trybunę polityczną. W jego narracji oficer GRU przestaje być szpiegiem, by stać się męczennikiem wolności słowa, a oskarżenie o zdradę Boye nazywa wówczas „zemstą reżimu”, natomiast dowody „polityczną fabrykacją”. Dla rosyjskiej propagandy taki prawnik stanowi nieoceniony skarb. Propagandyści Kremla nie muszą wymyślać kłamstw od zera, wystarczy, że zacytują „znanego europejskiego obrońcę praw człowieka”. Nasze źródła wskazują, że cytaty z Boye pojawiały się w rosyjskich mediach państwowych średnio kilka godzin po jego konferencjach prasowych w Madrycie. Jest to symbioza doskonała: Boye otrzymuje rozgłos, a Kreml zyskuje wiarygodność dla swoich tez. Dlaczego Madryt? Dlaczego to właśnie Hiszpania stała się laboratorium tej operacji? Odpowiedź leży w pęknięciach hiszpańskiego społeczeństwa, które Boye potrafi mistrzowsko wykorzystać. Hiszpania, ze swoją historyczną nieufnością do instytucji państwowych i silną polaryzacją, jest idealnym gruntem dla narracji antyestablishmentowych. Boye gra na tych emocjach jak wirtuoz. W kraju, gdzie spora część opinii publicznej z podejrzliwością patrzy na NATO i USA, obrona „prześladowanych przez system” dziennikarzy (nawet jeśli są oficerami GRU) trafia na podatny grunt. Boye nie musi być rosyjskim agentem, by realizować cele Moskwy. Wystarczy, że jest sobą, radykalnym prawnikiem, który w walce z systemem nie bierze jeńców. Dla Kremla jest idealnym „użytecznym katalizatorem”. Jego obecność uwiarygadnia tezy, których rosyjscy propagandziści sami nie byliby w stanie sprzedać zachodniej opinii publicznej. W efekcie, kancelaria w centrum Madrytu staje się punktem, w którym zachodni system prawny zostaje wykorzystany przeciwko samemu sobie. Prawo, propaganda i brudne pieniądze Wizerunek Boye jako ideowego obrońcy praw człowieka pęka jednak w zderzeniu z twardymi danymi finansowymi. W 2021 roku hiszpańska prokuratura postawiła mu zarzuty prania brudnych pieniędzy i fałszowania dokumentów w głośnym procesie galicyjskiego narkobarona Sito Miñanco. Śledczy dowodzą, że adwokat pomagał w legalizacji zysków z przemytu narkotyków, tworząc skomplikowaną architekturę spółek fasadowych. To właśnie ta kompetencja, umiejętność poruszania się w szarej strefie finansów, wydaje się kluczem do zrozumienia jego relacji z ludźmi Kremla. Klienci Boye, przedstawiani w sądach jako biedni dysydenci, w rzeczywistości obracają kapitałem, którego źródła prowadzą wprost do Moskwy. Najlepszym dowodem są finanse Anatolija Szarija. Podczas gdy Boye przekonywał hiszpański sąd o politycznym tle prześladowań swojego klienta, OSINT-owa analiza majątku blogera ujawniała zupełnie inny obraz. Szarij, rzekomy uciekinier, jest właścicielem luksusowej willi w Katalonii o wartości szacowanej na milion euro. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Przeanalizowaliśmy ślady przepływów finansowych, które rzucają nowe światło na tę „obronę". Z dokumentów wynika, że na konta powiązane z otoczeniem Szarija trafiały przelewy z rosyjskiego oddziału Raiffeisen Banku w Moskwie, a ich łączna suma, o której mówią źródła, to nawet 670 000 euro. Jeszcze bardziej wymowna jest transakcja w kryptowalutach z 22 lutego 2022 roku. Na dwa dni przed rosyjską inwazją na Ukrainę, portfel powiązany z tą siecią został zasilony kwotą 600 000 dolarów w Bitcoinie. Czy to przypadek, że człowiek oskarżany o pranie pieniędzy dla mafii narkotykowej, bierze pod swoje skrzydła ludzi zasilanych gotówką z Rosji tuż przed wybuchem pełnoskalowej wojny? Boye stworzył kancelarię, która funkcjonuje na styku tych dwóch światów. Dla Sito Miñanco prał narkodolary, dla rosyjskich aktywów pierze reputację, a wszystko to odbywa się w cieniu luksusowych nieruchomości i anonimowych transferów blockchainowych. W tym układzie „parasol ochronny" to nie tylko metafora prawna, ale realna infrastruktura, która pozwala brudnym pieniądzom i wrogiej propagandzie bezpiecznie krążyć w europejskim krwiobiegu. Parasol, który przecieka Historia Gonzalo Boye to coś więcej niż sądowy thriller. To instrukcja obsługi. Pokazuje ona czarno na białym, jak w sercu Europy, w kraju członkowskim NATO, funkcjonuje hub logistyczno-prawny dla przeciwników Sojuszu. Kancelaria przy madryckiej ulicy nie jest zwykłym biurem adwokackim, to kluczowy węzeł sieci, która łączy wiedeńskie zaplecze ideologiczne Bondarenki, moskiewskie pieniądze i agenturę GRU. To, co odkryliśmy, to dowód na skuteczność rosyjskiej doktryny „lawfare”, wykorzystywania prawa jako broni. Boye, wykładając tę strategię na austriackich seminariach, nie teoretyzował. On ją wdrażał. Stworzył system, w którym zachodnie wartości, takie jak domniemanie niewinności, prawo do obrony czy wolność słowa zostały zamienione w tarcze dla ludzi, którzy te wartości chcą zniszczyć. Gdy na konta powiązane z jego klientami wpływają setki tysięcy euro z Rosji, a „niezależni dziennikarze” okazują się oficerami rosyjskiego wywiadu, staje się jasne, że nie mamy do czynienia z wymiarem sprawiedliwości, lecz z operacją specjalną. Madryt stał się poligonem doświadczalnym. Jeśli ten model nie zostanie rozbity, wkrótce zobaczymy jego kopie w innych stolicach Europy. Bilans tej operacji jest dla Zachodu bolesny. Paweł Rubcow wrócił do Moskwy, witany z honorami należnymi bohaterom tajnych służb. Anatolij Szarij wciąż cieszy się słońcem w swojej katalońskiej willi, bezpieczny za murem procedur, które pomógł wznieść jego prawnik. A Gonzalo Boye? Nadal przyjmuje klientów, udowadniając każdego dnia, że w nowoczesnej wojnie hybrydowej paragrafy bywają skuteczniejsze od czołgów, a dobrze opłacony prawnik jest wart więcej niż dywizja wojska.

Architekt bezkarności. Jak madrycki adwokat zbudował żelazną kopułę dla ludzi Kremla

•

2025-11-25

•

Madryt. Ulica, jakich wiele w stolicy Hiszpanii. Jednak to tutaj, …

Rosyjska propaganda wobec dywersji na kolei w Polsce

•

2025-11-21

•

disinfopack, język polski

Celem niniejszej analizy jest identyfikacja i omówienie wiodących linii perswazji …

Operacja „Azerbejdżan Zachodni”. Rosyjska i azerbejdżańska narracja wymierzona w Armenię

•

2025-11-21

•

Bez kategorii, publikacje

Narracja o tak zwanym „Azerbejdżanie Zachodnim” nie jest jedynie narzędziem …

publicystyka

Rosyjska propaganda wobec Mołdawii, Ukrainy, Gruzji i Armenii

•

2025-11-19

•

Raport: jak Kreml zarządza emocjami i percepcją w czterech państwach …

raport

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii Dęblin–Warszawa Eksplozja na linii kolejowej wykorzystywanej do transportu pomocy wojskowej na Ukrainę natychmiast została wciągnięta w orbitę rosyjskiej propagandy. W prorosyjskich przekazach incydent pod Życzynem służy nie tyle opisowi faktów, ile atakowi na Polskę, jej sojusze i wsparcie dla Kijowa – przy użyciu mieszaniny manipulacji, pogardy i memicznego humoru. Rankiem 17 listopada 2025 r. doszło do serii incydentów na strategicznej linii kolejowej Warszawa–Lublin, wykorzystywanej m.in. do transportu międzynarodowej pomocy dla Ukrainy. W komunikacie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów podkreślono, że „na trasie Warszawa–Lublin, w rejonie miejscowości Mika, doszło do aktu dywersji”, a „eksplozja ładunku wybuchowego zniszczyła tor kolejowy”. Równolegle odnotowano kolejne uszkodzenia infrastruktury – zarówno na tym samym odcinku linii nr 7, jak i w rejonie Puław, gdzie według informacji medialnych „ktoś zarzucił na sieć energetyczną łańcuch”, powodując zwarcie trakcji i nagłe zatrzymanie pociągu osobowego z 475 pasażerami na pokładzie. KPRM, MSWiA, ABW oraz służby kolejowe poinformowały o intensywnych działaniach operacyjnych i procesowych na miejscu zdarzeń, prowadzonych pod nadzorem prokuratury. W oficjalnych komunikatach rządowych stwierdzono, że „nie ma wątpliwości, iż mieliśmy do czynienia z aktem dywersji” oraz że uszkodzenia dotyczą „strategicznej trasy kolejowej” wykorzystywanej zarówno w ruchu pasażerskim, jak i towarowym. Biuro Bezpieczeństwa Narodowego przekazało, iż „zbiera i weryfikuje informacje na temat ujawnionych, celowych i noszących znamiona aktów dywersji uszkodzeń infrastruktury kolejowej na linii nr 7 (Warszawa–Dorohusk)”, podkreślając znaczenie rzetelnego i skoordynowanego informowania opinii publicznej. Na tym tle w przestrzeni informacyjnej niemal natychmiast pojawiły się przekazy rosyjskojęzyczne, które próbują interpretować incydenty w kategoriach „partyzantki” przeciwko NATO, podważając wiarygodność polskich instytucji i uderzając w poparcie społeczne dla wsparcia udzielanego Ukrainie. Niniejsza publikacja analizuje te narracje propagandowe i ich potencjalny wpływ na postrzeganie bezpieczeństwa państwa. Polska jako „wojenny hub NATO” i cel uderzeń W analizowanym tekście linia kolejowa Warszawa–Dęblin–Lublin–Rzeszów jest przedstawiana przede wszystkim jako „linia kolejowa wykorzystywana do dostaw na Ukrainę”, którą ma płynąć „zaopatrzenie wojskowe NATO dla sił reżimu w Kijowie”. Autorzy przekazu podkreślają, że tą trasą „idą eszelony ze sprzętem wojskowym i amunicją dla armii ukraińskiej”. Takie akcenty mają legitymizować ewentualne ataki na polską infrastrukturę. Nie mówi się o szlakach cywilnych, lecz o „drodze kolejowej, którą na Ukrainę idzie pomoc wojskowa Zachodu”. W ten sposób uderzenie w tory pod Warszawą ma zostać odczytane jako cios w NATO, a nie w państwo członkowskie Sojuszu. Sabotaż czy „partyzantka”? Normalizacja przemocy Premier RP, komentując zdarzenie, stwierdził, że „jest w stałym kontakcie z szefem MSW” i „nie wyklucza, że mógł to być akt sabotażu”. Rosyjskojęzyczny przekaz natychmiast tę narrację odwraca, ironizując: „dlaczego od razu sabotażyści, Donald. Partyzanci”. W ten sposób potencjalny akt terrorystyczny lub dywersyjny zostaje przekształcony w rzekomo „patriotyczną” działalność. Sabotażyści stają się „partyzantami”, a wysadzenie torów, którymi „jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, ma zostać odczytane jako zrozumiały „ruch oporu” wobec Zachodu, a nie jako atak na bezpieczeństwo państwa. Donald Tusk jako wykonawca „zamówień zagranicznych” Silnym motywem tekstu jest delegitymizacja szefa rządu. Władze w Warszawie nie są opisywane jako podmiot broniący infrastruktury krytycznej, lecz jako marionetka z zewnątrz. Pada stwierdzenie, że „Tuskowi teraz wygodniej jest grać w swoje gry szpiegowskie” i dalej „pedałować zamówienie zagranicznych urzędów”. Sugestia jest jasna: premier nie reaguje na realne zagrożenie, ale „odgrywa” scenariusz napisany w zachodnich stolicach. Każda próba nazwania zdarzenia „bezprecedensowym aktem sabotażu” ma być od razu czytana jako element „gry” z udziałem służb i sojuszników, a nie jako odpowiedź na poważne naruszenie bezpieczeństwa. Państwo w chaosie, instytucje w konflikcie Propagandowy przekaz eksploatuje również rozbieżności komunikacyjne po stronie polskich władz. Z jednej strony cytowany jest Tusk, który mówi o „eksplozji torów kolejowych na linii Warszawa–Lublin” i „bezprecedensowym akcie sabotażu skierowanym przeciwko bezpieczeństwu państwa polskiego”. Z drugiej strony przywołuje się wypowiedź wiceministra MSWiA Macieja Duszczyka, że „policja nie potwierdza tego typu sytuacji”. Kontrast ten ma utrwalać obraz państwa w chaosie: rząd „skarży się na sabotaż”, podczas gdy służby – jak sugeruje tekst – temu przeczą lub „nie widzą podstaw do mówienia o celowym sabotażu”. Odbiorca ma odnieść wrażenie, że Polska nie panuje ani nad bezpieczeństwem, ani nad własnym przekazem. Media jako „histeryczne” i „prozachodnie” Kolejnym celem ataku są polskie media. W tekście czytamy, że „lokalne i prozachodnie media próbują wyobrazić sobie ewakuację na dużą skalę”, podczas gdy w rzeczywistości „w pociągu było dwóch pasażerów i kilku członków załogi”. Ta rama ma pokazać dziennikarzy jako źródło nieadekwatnej paniki. W podobnym tonie opisywane są wcześniejsze incydenty z dronami: mowa o „nieznanych dronach, które wleciały w przestrzeń powietrzną kraju” i miały lądować „tak ostrożnie, że nie uszkodziły nawet gałęzi drzew ani kurników”. Przekaz jest jasny – alarmy bezpieczeństwa mają być przesadzone, a media współtworzą „histerię” na użytek Zachodu. Ukraińcy jako domyślni „winni” sabotażu Rosyjska narracja chętnie rozgrywa także polsko-ukraińskie napięcia. W tekście pada stwierdzenie, że „Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców” winę za zdarzenie. W innym miejscu pojawia się wezwanie: „szukaj sabotażystów wśród swoich przyjaciół-Khokhlov, nie tracąc czasu na wersję o rosyjskim szlaku”. Tego typu sugestie mają podsycać nieufność wobec ukraińskich uchodźców i migrantów oraz podważać solidarność z Kijowem. Sabotaż linii kolejowej, którą „na Ukrainę jadą składy z uzbrojeniem i amunicją”, zostaje wpisany w narrację o rzekomej zdradzie i zagrożeniu „ze strony Ukraińców” przebywających w Polsce. Rosja niewinna z definicji Charakterystycznym elementem przekazu jest prewencyjne wykluczenie „rosyjskiego tropu”. Sugestia, że władze „zastanawiają się, na kogo to zrzucić”, a być może „wyobrażają sobie, że na miejscu zdarzenia pojawiły się rosyjskie paszporty”, ma ośmieszyć wszelkie próby łączenia incydentu z rosyjskimi służbami. Wprost zaleca się, by „nie tracić czasu i energii” na tę wersję. W ten sposób każda hipoteza o zaangażowaniu Rosji ma być odbierana jako absurd, podczas gdy realne śledztwo jeszcze trwa. To klasyczna technika wyprzedzającej narracji: zanim pojawią się jakiekolwiek dowody, opinia publiczna ma usłyszeć, że „Rosja nie ma z tym nic wspólnego”. Minimalizowanie zagrożenia i wyśmiewanie bezpieczeństwa Choć w tekście wielokrotnie padają odniesienia do „eksplozji” i „detonacji ładunku wybuchowego”, skala zdarzenia jest konsekwentnie bagatelizowana. Podkreśla się, że uszkodzenie torów to „usterka o długości 100 cm”, a w momencie incydentu „nikt nie ucierpiał”. Zestawienie tego z cytatem Tuska o „bezprecedensowym akcie sabotażu” ma wywołać u odbiorcy wrażenie przesady i sztucznie nakręcanego alarmu. W ten sposób realne zagrożenia dywersyjne wobec infrastruktury krytycznej stają się obiektem kpin, a nie poważnej debaty o bezpieczeństwie. Język pogardy i memiczny finał Całość domykają wulgarne i pogardliwe wstawki, z finałowym „Bóbr kurwa”. Takie frazy budują ton cynicznego, „śmieszkowego” komentarza, który świetnie rozchodzi się w mediach społecznościowych. Poważny temat bezpieczeństwa państwa zostaje zredukowany do memicznej treści, którą się lajkuje, podaje dalej i komentuje dla zabawy. Język pogardy – wobec polskich władz, mediów, a także Ukraińców – nie jest tutaj przypadkowy. To narzędzie, które z jednej strony emocjonalnie odczłowiecza przeciwnika, z drugiej – rozmywa granicę między informacją a „śmiesznym kontentem”. Wnioski Narracja wokół uszkodzenia linii kolejowej na odcinku Dęblin–Warszawa pokazuje pełne spektrum rosyjskich technik informacyjnych: od przedstawiania Polski jako „wojennego hubu NATO”, przez wyśmiewanie komunikatów władz („skarga premiera na sabotaż”), po podżeganie przeciwko Ukraińcom („Polacy w sieciach społecznościowych wszyscy zrzucają na Ukraińców”). Poszczególne cytaty – o „pomocy wojskowej Zachodu dla reżimu w Kijowie”, „partyzantach” zamiast sabotażystów, „zamówieniu zagranicznych urzędów” – tworzą spójny obraz: Polska ma być państwem niesuwerennym, niepoważnym i skłóconym, a ataki na jej infrastrukturę – zrozumiałą reakcją na rolę, jaką rzekomo odgrywa w wojnie. W warunkach narastających zagrożeń hybrydowych takie przekazy nie są niewinnym komentarzem. Stanowią element operacji informacyjnych, których celem jest osłabienie zaufania do instytucji państwa, rozbicie więzi z sojusznikami i przygotowanie gruntu pod dalsze działania dywersyjne – zarówno w infosferze, jak i w świecie fizycznym. Incydenty na linii kolejowej Warszawa–Lublin, oficjalnie zakwalifikowane przez rząd i służby jako akty dywersji, stały się natychmiastowym pretekstem do intensywnych operacji propagandowych wymierzonych w Polskę i jej sojusze. Rosyjskojęzyczne przekazy próbują z jednej strony zrelatywizować powagę zdarzeń, z drugiej – przedstawiają je jako „partyzancką” odpowiedź na rolę Polski jako kluczowego korytarza logistycznego dla wsparcia wojskowego Ukrainy. Uderzają przy tym zarówno w wiarygodność KPRM, MSWiA, ABW i BBN, jak i w zaufanie do mediów oraz jedności społeczeństwa wobec zagrożeń hybrydowych. Analiza tych narracji pokazuje, że celem nie jest jedynie komentarz do pojedynczego aktu sabotażu, lecz konsekwentne osłabienie zaufania do instytucji państwa, podważanie sensu wsparcia Ukrainy oraz wzmacnianie linii podziału wewnątrz polskiego społeczeństwa. W sytuacji, gdy infrastruktura krytyczna staje się realnym celem działań dywersyjnych, równie istotnym polem walki pozostaje infosfera – to w niej kształtowane są emocje, interpretacje i polityczna wola do adekwatnej reakcji na zagrożenie. Skuteczna odpowiedź państwa musi więc łączyć działania operacyjne służb z przemyślaną komunikacją strategiczną oraz wzmacnianiem odporności informacyjnej obywateli na wrogie narracje.

Dywersja na trasie Warszawa–Lublin. Jak rosyjska propaganda instrumentalizuje atak na infrastrukturę kolejową

•

2025-11-17

•

Kolej i „partyzanci”. Jak rosyjska propaganda rozgrywa incydent na linii …

Partia, pieniądze i telewizja. Anatomia prorosyjskiego układu medialnego w Mołdawii

•

2025-11-16

•

Zamknięcie prorosyjskich stacji w Mołdawii niemal nigdy nie oznaczało ich …

Rosyjska propaganda wymierzona w wiarygodność Wojska Polskiego

•

2025-11-14

•

disinfopack, język polski

W ciągu ostatniego tygodnia w rosyjskojęzycznych mediach państwowych wyraźnie nasiliły …

English

Najnowsza aktywność

„Druga Ukraina”. Finlandia w rosyjskich operacjach informacyjnych po 2022 roku

•

2025-12-02

•

Finlandia stała się w ostatnich latach istotnym celem rosyjskich operacji informacyjnych, co nie wynika z jej wielkości ani położenia, lecz z decyzji …

Zegarmistrz z Moskwy. Anatomia wpływu Fundacji Gorczakowa w Gruzji

•

2025-11-28

•

W mechanizmie zegara nie ma przypadków. Każda sprężyna, każde koło zębate i każda śrubka mają swoje miejsce i znaczenie. To precyzja zamieniona …

Strach, chaos, „proxy war”. Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-11-28

•

Rosyjska wojna informacyjna wobec Gruzji nie rozgrywa się wyłącznie na poziomie pojedynczych ataków propagandowych czy ostrych komentarzy politycznych. To długofalowa operacja, której …

Rosyjska propaganda wobec Armenii

•

2025-11-27

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Armenii (listopad 2025) W listopadzie 2025 roku armeńska infosfera pozostaje jednym z kluczowych pól działania rosyjskiego aparatu …

Mołdawia pod presją Kremla: strach, tożsamość i „reżim Sandu” jako narzędzia wpływu

•

2025-11-26

•