Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Gruzji (wrzesień 2025)

We wrześniu 2025 roku rosyjskie i prorosyjskie kanały informacyjne kontynuowały działania mające na celu osłabienie prozachodnich postaw społeczeństwa gruzińskiego i utrwalenie przekonania o nieuchronności współpracy z Rosją. Przekazy propagandowe koncentrowały się na trzech równoległych płaszczyznach: dyskredytacji Zachodu, normalizacji obecności Rosji w regionie oraz podważaniu sensu procesów demokratycznych w samej Gruzji.

W porównaniu z poprzednim miesiącem obserwowano dalsze pogłębianie przekazu o „realizmie prorosyjskim” – strategii przedstawiającej Moskwę jako racjonalnego i stabilnego partnera, a Zachód jako źródło kryzysów, presji politycznej i moralnego upadku. W tle wszystkich działań widoczny był cel nadrzędny Kremla: utrzymać społeczne zmęczenie polityką proeuropejską i osłabić zaufanie do instytucji demokratycznych oraz struktur euroatlantyckich.

Analiza syntetyczna

Rosyjska strategia informacyjna wobec Gruzji przyjmuje obecnie formę długofalowego kształtowania percepcji nie poprzez agresję, lecz przez stopniowe przesuwanie granic akceptacji wobec rosyjskiej obecności. Propaganda łączy elementy soft power (wspólne dziedzictwo, kultura, nostalgia za przeszłością) z narzędziami presji psychologicznej i dezinformacji.

We wrześniu dominowały trzy grupy narracji: antyzachodnie, legitymizujące Rosję oraz podważające znaczenie instytucji demokratycznych. Każda z nich służyła temu samemu celowi, stworzeniu wrażenia, że stabilność Gruzji można osiągnąć jedynie przez „realistyczny wybór” geopolityczny, czyli współpracę z Moskwą.

Wiodące linie propagandy

1. Dyskredytacja Zachodu i struktur euroatlantyckich
Rosyjskie media i prorządowe kanały w Gruzji intensyfikowały narrację o „ingerencji Zachodu” i „sterowaniu opozycją”. W portalu Rytm Eurazji opublikowano materiał „Gruzja: Brytyjczycy przygotowują kolejną rewolucję”, oskarżający Londyn o wspieranie protestów i destabilizację sytuacji w Tbilisi.

Równolegle pojawiły się ataki na zachodnich dyplomatów i organizacje pozarządowe. Przekazy zarzucały ambasadom Niemiec i Wielkiej Brytanii „naruszenie Konwencji Wiedeńskiej” poprzez rzekome zaangażowanie w sprawy wewnętrzne. W przestrzeni medialnej upowszechniano też otwarty list Zazy Shatirishviliego, w którym oskarżano zachodnich dyplomatów o finansowanie opozycji i „obrażanie przedstawicieli władzy”.

Uzupełnieniem tej linii przekazu była klasyczna konstrukcja kontrastu: „upadająca Europa” versus „racjonalna Rosja”. Zachód przedstawiano jako przestrzeń chaosu, kryzysu moralnego i upadku energetycznego, a Rosję – jako pragmatycznego gwaranta bezpieczeństwa i stabilności.

2. Narracje wspierające Rosję i rosyjską obecność w regionie
Rosja była konsekwentnie ukazywana jako naturalny partner Gruzji, z którym współpraca ma charakter „pragmatyczny i pokojowy”. Wizyta Paaty Abuladze, powiązanego z rządzącym ugrupowaniem Gruzińskie Marzenie, na terenach okupowanych przez Rosję została opisana jako „gest braterstwa” i wyraz wdzięczności wobec „rosyjskich sił pokojowych”.

Prorosyjskie źródła relatywizowały również temat sankcji wobec rosyjskich mediów (Sputnik, RT, Golos.eu), przedstawiając je jako przejaw „zachodniej cenzury” i „atak na wolność słowa”. W ten sposób Kreml buduje wizerunek obrońcy pluralizmu medialnego, jednocześnie utrwalając prorosyjską infrastrukturę informacyjną.

Wątki wojny w Ukrainie również pozostają elementem narracji prorosyjskich – przedstawiano ją jako „konflikt sprowokowany przez Kijów”, a Rosję jako stronę „reagującą obronnie”. Jednocześnie eksponowano rocznice dotyczące Abchazji i Osetii Południowej, starając się oswoić odbiorców z ich trwałą separacją i „rolą Rosji jako gwaranta stabilności”.

3. Narracje wewnętrzne – kult stabilności i rezygnacja z demokracji
W sferze wewnętrznej prorosyjskie przekazy promowały ideę „silnego przywództwa” jako jedynej drogi do stabilności. Wybory lokalne określano jako „rytuał bez znaczenia”, a opozycję – jako „sterowaną przez zagranicę”. Tego rodzaju narracje mają charakter psychologiczny: utrwalają apatię polityczną i przekonanie, że demokracja jest źródłem chaosu, a nie rozwiązaniem problemów państwa.

Główne cele rosyjskiej propagandy w Gruzji

1. Podważenie prozachodniego kursu kraju – przedstawienie Unii Europejskiej i NATO jako źródeł destabilizacji, konfliktów i ingerencji politycznej.
2. Rehabilitacja Rosji jako „racjonalnego partnera” – rozmycie odpowiedzialności za okupację Abchazji i Osetii oraz przedstawienie współpracy z Moskwą jako pragmatycznej konieczności.
3. Polaryzacja społeczeństwa – wzmacnianie podziału między „tradycyjnymi” Gruzinami a „zachodnią elitą” finansowaną z zagranicy.
4. Legitymizacja prorosyjskiej infrastruktury medialnej – eksploatacja narracji o cenzurze, sankcjach i „wolności słowa”.
5. Podtrzymywanie wpływu kulturowo-historycznego – odwoływanie się do wspólnego dziedzictwa, języka i nostalgii za ZSRR.
6. Neutralizacja solidarności z Ukrainą – ukazywanie Kijowa jako agresora i wrogiego sąsiada Gruzji.

Wątek cyberbezpieczeństwa

We wrześniu odnotowano kontynuację cyberataków wymierzonych w instytucje państwowe, w tym Ministerstwo Osób Przesiedlonych. Ataki miały na celu pozyskanie danych medycznych i pandemicznych, które następnie sfabrykowano i opublikowano za granicą. Gruzińskie służby uznały te działania za próbę wywołania nieufności wobec władz oraz zdezorientowania opinii publicznej. Dochodzenie prowadzone jest przy udziale służb partnerskich, w tym Stanów Zjednoczonych.

Komentarz analityczny

Wrzesień 2025 roku potwierdził utrzymanie wysokiego poziomu koordynacji rosyjskich operacji informacyjnych wobec Gruzji. Propaganda Kremla coraz skuteczniej łączy elementy kulturowe, emocjonalne i polityczne, tworząc narrację o „rosyjskim pragmatyzmie” i „zachodnim chaosie”. Coraz częściej przekazy prorosyjskie są wkomponowywane w lokalne konflikty i wykorzystywane przez środowiska rządowe, co utrudnia jednoznaczne odróżnienie działań państwowych od zewnętrznych operacji wpływu.

Rosja, wykorzystując narzędzia dezinformacji i presji psychologicznej, nie tylko osłabia zaufanie do Zachodu, ale również redefiniuje samo pojęcie „suwerenności” w gruzińskim dyskursie publicznym, utożsamiając je z neutralnością, a w praktyce z akceptacją rosyjskiej dominacji.

Projekt MUGA – Gruzja: Publikacja powstała na podstawie bieżącego monitoringu środowiska informacyjnego Gruzji, realizowanego w ramach projektu MUGA – moduł II („Śledztwa cyfrowe i analiza operacji wpływu na rzecz bezpieczeństwa środowiska informacyjnego społeczeństw Mołdawii, Ukrainy, Gruzji i Armenii”). Projekt jest realizowany przez Fundację INFO OPS Polska oraz DFRLab (Atlantic Council).

Działania finansowane są z budżetu państwa w ramach konkursu Ministra Spraw Zagranicznych RP „Dyplomacja publiczna 2024–2025 – wymiar europejski i przeciwdziałanie dezinformacji”. Publikacja wyraża wyłącznie poglądy autorów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.