DesinfoBulletin - Disinfo Digest

Analizowane w najnowszym komentarzu analitycznym „Disinfo Digest” materiały są reakcją rosyjskiej propagandy na fakt, że kolejna runda rozmów delegacji Ukrainy i Rosji w Stambule nie przyniosła przełomu. Brak postępów został natychmiast przechwycony i przekształcony w „dowód” nieudolności Kijowa, „zmęczenia” i „paraliżu” Zachodu oraz rzekomej strategicznej przewagi Moskwy, wyrażonej między innymi w formule „Rosji się nie spieszy”. W tym celu autorka sięga po dobrze znane chwyty: delegitymizację ukraińskich władz, określanych mianem „marionetki” lub „hunty”, narrację nieuchronności, według której „dynamika frontów działa na naszą korzyść”, straszak w postaci „drugiego Afganistanu” dla Stanów Zjednoczonych, a także sugestię, że jedyną realistyczną drogą jest „pokój”, rozumiany jako kapitulacja Ukrainy na warunkach Kremla. Tego rodzaju zabieg ma z jednej strony zdemoralizować odbiorców w Ukrainie, a z drugiej – osłabić determinację zachodnich społeczeństw i elit do dalszego wsparcia, przedstawiając impas jako przesłankę do akceptacji rosyjskich żądań. Autorką analizowanego materiału jest Wiktoria Nikiforowa, propagandystka rosyjskiej państwowej agencji RIA Nowosti. To medium pełni kluczową rolę w ekosystemie propagandowym Kremla, systematycznie promując prorosyjskie narracje dezinformacyjne dotyczące Ukrainy, Zachodu oraz Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego. Umiejscowienie tekstu w takim kanale nie jest przypadkowe. Tego rodzaju publikacja legitymizuje agresywny przekaz jako „oficjalny, racjonalny komentarz” państwowego medium, a nie jako opinię skrajnego publicysty. Świadomość źródła pozwala lepiej zrozumieć, dlaczego tekst został zbudowany na dehumanizacji, fałszywych dychotomiach oraz wybielaniu rosyjskiej agresji. Artykuł poświęcony „trzeciej rundzie negocjacji w Stambule”, opublikowany przez RIA Nowosti, wykracza poza jakiekolwiek standardowo rozumiane pojęcie komentarza politycznego i stanowi złożoną operację psychologiczno-informacyjną. Jej nadrzędnymi celami są: dehumanizacja i delegitymizacja ukraińskich władz, demoralizacja społeczeństwa ukraińskiego, zniechęcenie państw zachodnich do kontynuacji wsparcia oraz ugruntowanie wizerunku Rosji jako jedynego „racjonalnego” architekta powojennego ładu. Ramy propagandowe: perspektywa negocjacyjna Analiza początkowych akapitów ujawnia strategiczne kreowanie ról: Ukraina jest przedstawiana jako podmiot bierny, Zachód jako nieudolny reżyser, natomiast Rosja jako „rozsądny” mediator. Przykładem tego podejścia jest fragment: „Widać wyraźnie, że niepełnosprawnemu prezydentowi Zełenskiemu negocjacje pokojowe nie tylko nie są potrzebne – są dla niego niebezpieczne. Dlatego hamuje, błaznuje, udaje naiwniaka…” Tego rodzaju język, nacechowany pogardą oraz dehumanizacją, ma na celu pozbawienie ukraińskich władz legitymizacji i kompetencji, a także odebranie czytelnikowi empatii wobec atakowanego państwa. Przedstawienie przeciwnika w karykaturalnej formie ułatwia uzasadnienie narzucenia „rozsądnych” warunków pokoju. „Marionetka” i „drugi Afganistan”: delegitymizacja Ukrainy i zastraszanie Zachodu Mechanizm rozpisania win i ról jest widoczny w następującym cytacie: „Amerykańskiemu prezydentowi trzecia runda jest niezbędnie potrzebna. Jeśli świat zobaczy, że amerykańska marionetka Zełenski zerwała się ze swoich sznurków, będzie to najcięższy cios dla prestiżu Stanów Zjednoczonych.” W tym fragmencie zbiegają się dwie równoległe narracje. Po pierwsze, Ukraina jest rzekomo pozbawiona własnej woli, ponieważ przedstawiana jest jako „marionetka”, co sugeruje, że jej opór nie wynika z obrony suwerenności, lecz z „błazeństwa” lidera. Po drugie, pojawia się sugestia potencjalnych kosztów dla Stanów Zjednoczonych, które ryzykują utratą prestiżu, co przygotowuje grunt pod porównanie z Afganistanem: „Pismo Bloomberg już wysunęło wobec niego zarzut, że niezależna stanie się drugim Afganistanem.” Jest to klasyczna projekcja lęków Zachodu, mająca na celu wywołanie przekonania, że dalsze wsparcie staje się politycznie kosztowne, a przedłużanie konfliktu – niebezpieczne. Kreml umiejętnie wykorzystuje traumy Zachodu, takie jak doświadczenia wojenne w Wietnamie, Afganistanie i Iraku, aby wywrzeć presję na Kijów w kierunku podjęcia negocjacji, zamrożenia frontu oraz przyjęcia warunków rosyjskich. „Broń zablokowano”, „Patriotów za mało”, „pieniędzy nie ma”: kreowanie mitu o bezsilności Zachodu Kolejną warstwą dyskursu jest pseudorealistyczna narracja o rzekomym braku zasobów: „Obiecaną Kijowu broń i technikę sprytnie zablokowano. Europejscy sojusznicy pogrążyli się w sporach, kto zapłaci za bankiet, amerykańscy wojskowi szeptali, że „Patriotów” sami mają za mało, a amerykańscy producenci nie spieszą się ze zwiększaniem obrotów, oczekując europejskich pieniędzy. Pieniędzy tymczasem nie ma i nie wiadomo, kiedy będą.” Jest to kombinacja selektywnego doboru informacji oraz insynuacji. Bez podania wiarygodnych źródeł, konkretnych liczb ani szerszego kontekstu, buduje się wizję paraliżu, w której skłócony i osłabiony Zachód jedynie pozoruje pomoc. Narracja ta wywołuje efekt dwutorowy: wobec ukraińskich odbiorców ma na celu odebranie nadziei poprzez przekaz, że są sami, porzuceni i powinni zasiąść do stołu negocjacyjnego, natomiast zachodnim wyborcom ma zasugerować, że dalsze wsparcie jest daremne i niepotrzebnie pochłania środki finansowe. „Kijowska hunta”, „kryminalna enklawa”, „bandy terrorystyczne”: język dehumanizacji i strachu Wraz z rozwojem tekstu ton wypowiedzi wyraźnie się zaostrza, a argumentacja przekształca się w całkowite oskarżenia: „Nieszczęsny naród nie ma dziś politycznego przywódcy, który wyraziłby jego wolę. Przejęta władzę kijowska hunta po prostu wyniszcza podporządkowaną ludność.” „Jeśli po zakończeniu konfliktu była USRR straci sterowność, zapanuje tam chaos, a my będziemy musieli przez długi czas wydawać ogromne zasoby na to, by tam wszystkich ratować i karmić. Inaczej oszalałe bandy terrorystyczne runą do nas stamtąd strumieniem.” Jest to mieszanka propagandowa oparta na trzech zasadniczych filarach. Pierwszym z nich jest dehumanizacja, czego przejawem są określenia takie jak „hunta” czy „kryminalna enklawa”. Drugim elementem jest odwrócenie ról ofiary i agresora – to Rosja ma rzekomo nieść pomoc, ratować i karmić kraj, który sama napadła. Trzecim filarem jest retoryka strachu, znana jako tzw. „fear appeal”, która sprowadza się do szantażu emocjonalnego: albo przyjmiecie nasze warunki, albo czeka was Ruina. „Neutralne, demokratyczne, cywilizowane” – rosyjska redefinicja „pokoju” Wizja powojennej Ukrainy, snuta przez rosyjską propagandę, posługuje się pozornie pozytywnymi i uniwersalnie akceptowalnymi określeniami: „Na tym miejscu powinno istnieć cywilizowane, demokratyczne, neutralne państwo, gdzie szanuje się prawo, respektuje prawa Rosjan, nie prześladuje cerkwi i nie waży się nawet myśleć o wojnie z Rosją.” To słownictwo, odwołujące się do wartości liberalnych, takich jak „cywilizowane” czy „demokratyczne”, w praktyce służy jako retoryczna zasłona dla idei przymusowego odebrania Ukrainie suwerenności. Sformułowanie „neutralność” oznacza zakaz przystępowania do jakichkolwiek sojuszy wojskowych oraz rezygnację z realnych zdolności obronnych. „Prawa Rosjan” są w tym kontekście często interpretowane jako uprawnienie Moskwy do ingerencji wewnętrznej w sprawy państwa ukraińskiego. Zakaz „myślenia o wojnie z Rosją” oznacza w praktyce odebranie prawa do odstraszania agresora i obrony narodowej. Innymi słowy, pojęcie „pokój” używane w tym kontekście stanowi jedynie retoryczne narzędzie do narzucenia Ukrainie podporządkowania i trwałej utraty suwerenności. „Rosji się nie spieszy” – mit nieuchronnego zwycięstwa Kluczowy cytat z zakończenia tekstu brzmi: „Rosji się nie spieszy. Demonstrować dobrą wolę i prowadzić negocjacje możemy długo – dynamika na frontach działa na naszą korzyść. A Kijów powinien zdać sobie sprawę: zegar jednak tyka.” To esencja propagandy sukcesu, w której z jednej strony pojawia się motyw „dobrej woli”, służący wybielaniu agresji, a z drugiej deterministyczny obraz sytuacji na polu walki, wyrażony w stwierdzeniu, że „dynamika działa na naszą korzyść”. Celem tego przekazu jest złamanie woli politycznej przeciwnika oraz jego sojuszników poprzez przekonanie, że dalszy opór jest daremny. Targetowanie przekazu i wnioski Propaganda jest automatycznie tłumaczona na wiele języków i dystrybuowana za pośrednictwem wektorów informacyjnych do różnych audytoriów. Rosyjska opinia publiczna ma zostać przekonana o spokojnej i zwycięskiej Rosji, która z troską planuje powojenną przyszłość Ukrainy. Ukraińskie społeczeństwo ma utracić wiarę w sens dalszego oporu. Zachodni wyborcy oraz decydenci mają dojść do wniosku, że koszty wsparcia rosną, szanse na zwycięstwo maleją, a rozmowy w Stambule stanowią racjonalne i jedyne wyjście z impasu. Jest to trzystopniowa presja – wewnętrzna, skierowana na społeczeństwo ukraińskie, zewnętrzna, adresowana do państw zachodnich, oraz własna, czyli wewnątrzrosyjska – spójna w jednym celu: zmuszenia Ukrainy do przyjęcia pokoju na warunkach agresora. „Stambuł” w tym przekazie pełni rolę scenografii, a nie istoty procesu negocjacyjnego. Celem jest wciągnięcie Ukrainy i Zachodu w pułapkę psychologiczną, w której „realizm” oznacza akceptację rosyjskich żądań. Słowa-klucze, takie jak „neutralność”, „prawa Rosjan” czy „demokratyczne państwo”, są jedynie pustymi pojęciami, do których Kreml wlewa własne znaczenia: ograniczoną suwerenność, trwałą podatność na presję oraz geopolityczny kordon sanitarny wokół Rosji, ustanowiony na jej warunkach. Rozbrojenie tej narracji wymaga skonstruowania kontrfaktycznej opowieści – o Ukrainie jako państwie suwerennym, o spójności Zachodu opartej na faktach, o sprawiedliwym pokoju, który nie nagradza agresji, a także o tym, że czas nie działa samoczynnie, lecz jest kształtowany przez decyzje polityczne, logistykę oraz determinację. To właśnie o tę determinację, w Kijowie, Waszyngtonie i Brukseli, toczy się obecnie równoległa wojna informacyjna.

Stambuł jako scena propagandy: rosyjskie manipulacje wokół rozmów pokojowych

•

2025-07-24

•

Analizowane w najnowszym komentarzu analitycznym „Disinfo Digest” materiały są reakcją rosyjskiej propagandy na kolejną rundę rozmów delegacji Ukrainy i Rosji w Stambule. …

komentarz analityczny

Rollercoaster propagandy Kremla – Korniłow kreuje obraz chaotycznego Zachodu i triumfu Rosji

•

2025-07-22

•

publikacje

Gdy Władimir Korniłow na łamach RIA-Nowosti zarzuca „zachodnim analitykom” huśtawkę nastrojów, sam serwuje czytelnikowi retoryczny rollercoaster, w którym fakty ustępują miejsca emocjom, …

komentarz analityczny

„Oskarżeni, na polecenie zagranicznego wysłannika międzynarodowej organizacji terrorystycznej z siedzibą w Polsce, szerzyli ideologię terrorystyczną wśród miejscowych muzułmanów i pracowników migrujących” – informuje w swoim komunikacie rosyjska Federalna Służba Bezpieczeństwa (FSB). W innym fragmencie oświadczenia czytamy o „tajnej komórce międzynarodowej organizacji terrorystycznej, która planowała siłowe przejęcie władzy i ustanowienie tzw. globalnego kalifatu”. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że mamy do czynienia z doniesieniem o realnym zagrożeniu dla bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej. W rzeczywistości jednak to kolejny epizod w długim serialu rosyjskiej propagandy, w którym Polska – wraz z NATO i Unią Europejską – odgrywa rolę głównego czarnego charakteru. Poprosiliśmy ekspertów z laboratorium INFO OPS o analizę filmów przygotowanych przez FSB. Dzięki poklatkowej analizie otrzymaliśmy dowody na to, mamy do czynienia z tanią prowokacją. Film wygląda na wyreżyserowaną operację medialną. I to z kilku powodów. Oznaki prowokacji – elementy inscenizacji Brak dynamiki sytuacji: W wielu ujęciach funkcjonariusze stoją w luźnych grupach, poruszają się powoli i bez wyraźnej presji czasowej. W realnych akcjach kontrterrorystycznych dominuje szybka, skoordynowana dynamika z zabezpieczeniem terenu i eliminacją zagrożeń. Wideo nagrano z kilku dogodnych kątów, zarówno bliskich, jak i szerokich, jakby celem było uzyskanie estetycznych ujęć do materiału propagandowego. Jeden z funkcjonariuszy celowo odwraca się do kamery, umożliwiając nagranie swojej twarzy, co jest sprzeczne z procedurami służb specjalnych, które wymagają ochrony tożsamości. Brak podstawowych zabezpieczeń: Na filmie nie widać strefy buforowej ani patroli zewnętrznych zabezpieczających miejsce operacji. W normalnych warunkach taki obszar byłby odcięty taśmami, pojazdami lub zaporami. Funkcjonariusze poruszają się z bronią opuszczoną, a ich palce spoczywają na spustach zamiast poza kabłąkiem, co stanowi błąd BLOS. W profesjonalnych jednostkach obowiązuje zasada tzw. trigger discipline. Jeden z członków rzekomej grupy FSB stoi tyłem do potencjalnego zagrożenia i prowadzi rozmowę z innym funkcjonariuszem, nie obserwując przypisanych sektorów. Brak wyraźnego podziału na role takie jak szturm, zabezpieczenie czy komunikacja sugeruje brak realnego przygotowania operacyjnego. Niezgodność ze „sztuką operacyjną”: Na żadnym etapie nie widać osoby dowodzącej operacją. W profesjonalnych działaniach to dowódca (lub operator radiowy) odpowiada za kontrolę tempa, komunikację oraz poszczególne fazy zatrzymania. Po schwytaniu domniemanych podejrzanych nie przeprowadza się procedur sprawdzających, czy nie posiadają oni ładunków wybuchowych, broni ukrytej, ani czy nie są powiązani z większą grupą. Funkcjonariusze stoją w ich pobliżu w luźnym szyku, bez wyznaczonych sektorów obserwacji i bez wykorzystania specjalistycznych środków rozpoznania i zabezpieczenia. Brak cech psychofizycznych typowych dla realnych akcji Brak oznak adrenaliny: W autentycznych akcjach kontrterrorystycznych widoczne są spięte mięśnie, przyspieszone ruchy, krótkie i energiczne komunikaty głosowe. W analizowanym materiale ruchy funkcjonariuszy są powolne, brakuje komend głosowych, a rozmowy odbywają się w spokojnym tonie. Brak stresu sytuacyjnego u zatrzymanych: Osoby zatrzymane nie wykazują typowych reakcji na aresztowanie. Nie stawiają oporu, nie panikują, nie podejmują prób ucieczki ani nie wykonują gwałtownych ruchów. Siedzą spokojnie, co jednoznacznie sugeruje, że mamy do czynienia z inscenizacją. Film, który miał budować obraz skuteczności FSB i grozy rzekomego „polskiego terroryzmu”, demaskuje się sam jako nieudolnie wyreżyserowana inscenizacja. Powolne tempo, brak profesjonalizmu oraz zaplanowane, estetyczne ujęcia wskazują raczej na materiał propagandowy niż na dokumentację rzeczywistej operacji. To kolejny przykład na to, jak Kreml wykorzystuje środki audiowizualne do budowania narracji o „oblężonej twierdzy” oraz demonizowania Zachodu, tym razem z Polską obsadzoną w roli głównego czarnego charakteru. Scenariusz Kremla: Polska jako inspirator chaosu Oskarżenie Warszawy o inspirowanie terroryzmu w Rosji nie pojawiło się przypadkowo. To logiczny krok w ramach szerszej strategii informacyjnej Kremla, który od miesięcy intensyfikuje narrację przedstawiającą Polskę jako „prowokatora”, „marionetkę Waszyngtonu” i „źródło destabilizacji w regionie”. Obecnie narracja ta została wzbogacona o motyw terroryzmu – słowo-klucz w rosyjskim słowniku propagandowym, które natychmiast uruchamia w społeczeństwie strach i poczucie zagrożenia. Nieprzypadkowo w rosyjskich mediach społecznościowych oraz serwisach informacyjnych powielany jest komunikat Sputnika w wersji arabskiej: „Wykrycie środkowoazjatyckiej komórki ekstremistycznej w obwodzie niżnonowogrodzkim, która promowała ideologię terrorystyczną na polecenie Polski.” Tak sformułowane zdanie stanowi podręcznikowy przykład dezinformacji: jest jednocześnie proste, nacechowane emocjonalnie i łatwe do dalszego rozpowszechniania w przestrzeni medialnej, również poza granicami Rosji. Wzmocnienie tego przekazu przez Sputnik Arabic wskazuje na próbę dotarcia do odbiorców w krajach Bliskiego Wschodu i Azji, gdzie oskarżenia pod adresem Zachodu o inspirowanie chaosu mogą natrafić na podatny grunt. Operacja psychologiczna wobec własnego społeczeństwa Dlaczego właśnie teraz Kreml zdecydował się na taki krok? Warto spojrzeć na tę decyzję w szerszym kontekście. Rosja zmaga się obecnie z rosnącymi kosztami wojny w Ukrainie, dotkliwymi sankcjami gospodarczymi oraz narastającymi napięciami społecznymi. W takich warunkach klasycznym mechanizmem zarządzania nastrojami społecznymi staje się odwracanie uwagi obywateli poprzez wskazanie „zewnętrznego wroga”. Federalna Służba Bezpieczeństwa w swoim komunikacie nie tylko obarcza winą Polskę, ale jednocześnie podkreśla skuteczność własnych działań: „FSB w obwodzie niżnonowogrodzkim udaremniła działalność tajnej komórki międzynarodowej organizacji terrorystycznej zakazanej w Rosji, składającej się z 7 obywateli kraju Azji Środkowej.” Przekaz jest jednoznaczny: gdyby nie czujność służb, obywatele Federacji Rosyjskiej padliby ofiarą obcej intrygi. Tego rodzaju komunikat ma służyć nie tylko wzmocnieniu zaufania do aparatu bezpieczeństwa, lecz także uzasadnieniu dalszych ograniczeń w zakresie wolności obywatelskich. Wymiar międzynarodowy: demonizacja Polski i NATO Włączenie Polski do narracji o terroryzmie stanowi jednocześnie próbę osłabienia jej pozycji jako kluczowego państwa w regionie oraz aktywnego sojusznika Ukrainy. W rosyjskich mediach regularnie pojawiają się wątki, w których Polska przedstawiana jest jako „agresor przygotowujący prowokacje” lub „państwo realizujące antyrosyjskie instrukcje NATO”. Obecnie do tej listy dołącza jeszcze rola „sponsora terroryzmu”. Demonizacja Polski pełni także funkcję sygnału dla państw trzecich. Kreml konsekwentnie buduje narrację, według której to Zachód, z Polską jako jednym z głównych wykonawców, odpowiada za globalną destabilizację. Jest to linia przekazu zaprojektowana tak, by szczególnie rezonować w krajach Globalnego Południa, gdzie nastroje antyzachodnie bywają silne i podatne na tego typu interpretacje. Techniki propagandowe w akcji Analizując przekaz FSB i rosyjskich mediów, łatwo dostrzec całą paletę technik propagandowych: personalizacja zagrożenia: wskazanie „zagranicznego wysłannika z Polski” nadaje opowieści konkretność; demonizacja przeciwnika: Polska staje się symbolem zachodniej agresji; amplifikacja przekazu: powielanie komunikatu przez Sputnik arabski i inne rosyjskie kanały informacyjne; budowanie klimatu strachu: użycie pojęć takich jak „globalny kalifat” i „siłowe przejęcie władzy” potęguje emocje. Ten przekaz działa na kilku poziomach. Po pierwsze, wywołuje strach przed „obcym wrogiem”, który może być wszędzie: wśród migrantów, w meczetach, na ulicy. Po drugie, konsoliduje społeczeństwo wokół Kremla jako jedynego gwaranta bezpieczeństwa. Po trzecie, przygotowuje grunt pod ewentualne działania odwetowe wobec Polski, czy to w sferze informacyjnej, czy nawet militarnej. Choć na pierwszy rzut oka brzmi to jak scenariusz filmu klasy B, rosyjskie media mówią to całkiem serio: Polska miała stać za działalnością ekstremistycznej komórki w obwodzie niżnonowogrodzkim. Oskarżenie o inspirowanie terroryzmu to jeden z najcięższych zarzutów, jakie można wytoczyć wobec innego państwa. Warto jednak zadać sobie pytanie, czy chodzi tu o fakty, czy raczej o precyzyjnie skrojony przekaz propagandowy? Absurd, który ma sens w logice Kremla Na Zachodzie takie oskarżenia mogłyby wzbudzić jedynie uśmiech politowania. W logice Kremla jednak ten absurd staje się elementem układanki, która od lat jest konsekwentnie budowana. Narracja o „Polsce jako agresorze” nie jest nowa, już wcześniej byliśmy przedstawiani jako „histeryczny rusofob”, „pionek NATO” czy „prowokator wojny na wschodniej flance”. Teraz do tego katalogu dodano rolę „sponsora międzynarodowego terroryzmu”. Propaganda jako broń Rosyjska propaganda od dawna działa jak precyzyjnie naoliwiona maszyna. W jej przekazie nie ma przypadkowych słów. „Globalny kalifat”, „siłowe przejęcie władzy”, „obcy wysłannik z Polski”, to pojęcia, które mają wywołać emocje: strach, gniew, nieufność. Ich zadaniem jest nie tyle informować, co mobilizować społeczeństwo i ustawić narracyjne zwierciadło, w którym Kreml jawi się jako jedyna siła zdolna powstrzymać chaos. Co więcej, ten komunikat został wzmocniony w arabskich kanałach Sputnika, co stanowi dowód na to, że Kreml celuje nie tylko w odbiorców wewnętrznych, ale i w kraje Globalnego Południa. To tam narracje o „złym Zachodzie destabilizującym świat” często trafiają na podatny grunt. Dlaczego Zachód powinien być czujny? Oskarżenie Polski o wspieranie terroryzmu to nie jest zwykła propaganda, to również ostrzeżenie dla demokratycznych społeczeństw: rosyjska machina dezinformacyjna nie zna tematów tabu. Gotowa jest posłużyć się każdą narracją, nawet tak toksyczną jak inspirowanie terroryzmu, by osiągnąć swoje strategiczne cele. Dla Polski nie jest to nowość. Od miesięcy rosyjskie media zarzucają nam „prowokowanie konfliktu na Ukrainie”, „rozbudowę wrogiej infrastruktury NATO” czy „przygotowania do inwazji na Białoruś”. Tym razem jednak Kreml podniósł stawkę, bo terroryzm w rosyjskim dyskursie to najcięższe z możliwych oskarżeń, stawiane dotąd głównie wobec Stanów Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii. To, że Polska „awansowała” do tej „elitarnej” grupy wrogów, nie powinno nas dziwić. Jako aktywny członek NATO i UE, kluczowy hub wsparcia dla Ukrainy i promotor wzmocnienia wschodniej flanki Sojuszu, Warszawa jest naturalnym celem dla kremlowskich operacji informacyjnych. Warto pamiętać, że to nie tylko gra z Zachodem. To także instrument kontroli społecznej wewnątrz Rosji. Przeciętny Rosjanin, słysząc o „polskim sponsorze terrorystów”, utwierdza się w przekonaniu, że żyje w kraju zagrożonym z każdej strony. Migranci z Azji Środkowej stają się w tej narracji potencjalnymi agentami Zachodu, co pozwala Kremlowi tłumaczyć wzmożone kontrole, aresztowania i dalsze ograniczanie praw obywatelskich. Wnioski: narracja groźna i przewidywalna Choć zarzut wobec Polski wydaje się groteskowy, nie należy go bagatelizować. To nie jest wybryk, lecz element długofalowej strategii Kremla, strategii, która coraz śmielej używa dezinformacji jako broni: bez skrupułów, bez granic i bez ograniczeń w doborze środków. Dla Polski i jej sojuszników w NATO to sygnał alarmowy. Musimy zakładać, że podobne oskarżenia będą się powtarzać, być może w jeszcze bardziej agresywnej formie. I musimy być na nie gotowi, nie tylko poprzez stanowcze dementowanie, ale też przez aktywne budowanie odporności informacyjnej w naszych społeczeństwach.

„Polska organizuje kalifat”. Prowokacja Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB)

•

2025-07-17

•

publikacje

„Oskarżeni, na polecenie zagranicznego wysłannika międzynarodowej organizacji terrorystycznej z siedzibą w Polsce, szerzyli ideologię terrorystyczną wśród miejscowych muzułmanów i pracowników migrujących” – …

komentarz analityczny

„Nasi chłopcy”: wystawa jako pole bitwy informacyjnej o pamięć historyczną w Polsce

•

2025-07-15

•

publikacje

Wystawa „Nasi chłopcy”, zorganizowana przez Muzeum Gdańska we współpracy z Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku oraz Centrum Badań Historycznych PAN w …

raport

Pamięć jako pole bitwy: Wołyń 1943 w wojnie narracyjnej

•

2025-07-11

•

publikacje

Ciężar historii i stracone szanse (1917–1921) Rocznica ludobójstwa na Wołyniu w 1943 roku skłania do refleksji nad długim cieniem, jaki trudna historia …

komentarz analityczny