Najnowsza aktywność

3

Najnowsza aktywność

Po nocnym naruszeniu polskiej przestrzeni powietrznej (9/10 IX) Kreml wdrożył skoordynowaną kampanię komunikacyjną. Jej sednem nie jest spór o fakty, lecz przejęcie kontroli nad ich interpretacją. Kreml nie ściga się dziś o prawdę faktograficzną, lecz o dominację interpretacyjną – i to w kilku precyzyjnie dobranych liniach przekazu. Sekwencja wypowiedzi była spójna i celowo ułożona. Rzecznik Władimira Putina Dmitrij Pieskow odmówił merytorycznego komentarza, sugerując jednocześnie, że UE i NATO „tradycyjnie” oskarżają Rosję bez argumentów. Równolegle resort obrony FR zapewniał, że Rosja „nie planowała celów na terytorium RP”, a zasięg użytych dronów „nie przekracza 700 km” – techniczne detale mające rozproszyć debatę i podważyć sprawstwo. Białoruski Sztab Generalny (Paweł Murawiejko) dołożył wątek o rzekomym „wepchnięciu” dronów w białoruską przestrzeń przez ukraińskie środki WRE, co miało legitymizować tezę o „przypadkowości” i „reaktywności” działań. W Warszawie chargé d’affaires FR Andriej Ordasz wezwał do „przedstawienia dowodów”, przypominając incydent z listopada 2022 r. jako narracyjny precedens. W "mediach" państwowych szybko wybrzmiała wersja o „ukraińskiej prowokacji” oraz alternatywa: „europejscy podżegacze wojenni” kontra rzekomy „proces pokojowy” wspierany przez USA. Bieżące cele strategii komunikacyjnej Kremla: 🔴Erozja zaufania publicznego – zastraszenie, podważanie wiarygodności polskich instytucji cywilnych i wojskowych poprzez mantrę „braku dowodów”, eksponowanie rzekomych sprzeczności i sugerowanie „nadmiernej reakcji”. 🔴Podsycanie nastrojów antyukraińskich – przerzucanie odpowiedzialności na Kijów: od „celowej prowokacji” po tezę, że Ukraina „wciąga” Polskę i NATO do wojny. 🔴Dezintegrowanie Zachodu – wbijanie klina między Europę a USA („europejscy podżegacze wojenni”) oraz między państwami UE/NATO, by spory o interpretację przełożyć na spory o politykę. 🔴Wymuszenie zmiany polityki – dążenie do redukcji pomocy wojskowej dla Ukrainy i rozszczelnienia reżimu sankcyjnego, co w praktyce oznacza powrót do „pragmatycznych interesów”. 🔴Legitymizacja agresji – budowanie wrażenia, że Rosja nie miała „celów w RP” i działała „wyłącznie reaktywnie”, co rozmywa sprawstwo i odwraca role sprawca–ofiara. Skuteczność tej strategii nie mierzy się liczbą przekonanych do prorosyjskich tez, lecz liczbą zniechęconych i zdezorientowanych. Incydent dronowy stał się testem odporności informacyjnej. Strategia komunikacji Kremla ponownie pokazuje, że walka toczy się nie o fakty, lecz o ich interpretację. Im szybciej instytucje państwowe i opinia publiczna będą identyfikować te mechanizmy – od negacji sprawstwa, przez przerzucanie winy, po rozgrywanie podziałów – tym trudniej będzie Kremlowi osiągnąć swój strategiczny cel.

Dominacja interpretacyjna. Jak Kreml rozgrywa incydent z dronami nad Polską

•

2025-09-11

•

W ramach prowadzonego przez nas monitoringu komunikacji strategicznej Kremla analizowaliśmy bieżące wypowiedzi rosyjskich (i białoruskich) urzędników wobec naruszenia polskiej przestrzeni powietrznej przez …

Rozłam, represje, manipulacja – Mołdawia w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-09-09

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Mołdawii (lipiec 2025) Lipiec 2025 roku w mołdawskiej przestrzeni informacyjnej to okres intensyfikacji rosyjskich działań propagandowych, które …

komentarz analityczny

Rozczarowanie, zastraszenie, polaryzacja – Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Gruzji (lipiec 2025) W przestrzeni informacyjnej Gruzji w lipcu 2025 r. odnotowano intensyfikację rosyjskich działań propagandowych prowadzonych w języku gruzińskim i rosyjskim. Choć narracje często wydają się rozproszone, tworzą spójny system oddziaływania psychologicznego, którego centralnym celem jest podważenie zaufania społecznego do Zachodu, wywołanie poczucia izolacji Gruzji i utrwalenie przekonania, że jedynie Rosja pozostaje wiarygodnym partnerem. Emocje dominujące w przekazach to strach (przed „wciągnięciem Gruzji do wojny”), gniew (wobec rzekomego „ingerowania Zachodu” w sprawy wewnętrzne) oraz poczucie krzywdy i niesprawiedliwości (budowane wokół kwestii wizowych czy politycznych nacisków). Jednocześnie propaganda wykorzystuje elementy dumy i tożsamości narodowej, przedstawiając kurs prorosyjski jako obronę tradycji i suwerenności. Ramy narracyjne sprowadzają się do trzech podstawowych osi: Gruzja jako państwo osamotnione i zdradzone przez Zachód; Zachód jako cyniczny gracz, który dąży do otwarcia nowego frontu przeciwko Rosji; Rosja jako stabilny, silny i moralnie słuszny partner. Sześć głównych osi propagandy Polska jako współwinna II wojny światowej W narracji powielanej w mediach prorosyjskich Polska przedstawiana jest jako współodpowiedzialna za wybuch II wojny światowej poprzez zajęcie Zaolzia, odmowę zgody na przemarsz Armii Czerwonej i rzekomą współpracę z Niemcami. Celem tego przekazu jest relatywizacja paktu Ribbentrop–Mołotow, wybielanie ZSRR i przerzucenie odpowiedzialności na Warszawę, przy równoczesnym osłabieniu zaufania Gruzji do Polski jako partnera w UE i NATO. Ukraina jako przykład klęski Zachodu Ukraińska droga integracji z Zachodem ukazywana jest jako źródło katastrofy gospodarczej, demograficznej i terytorialnej. W narracjach akcentuje się rzekome porzucenie Kijowa przez sojuszników, utratę szans na zwycięstwo i dryf ku dyktaturze. W szczególności demonizuje się władze Ukrainy, zestawiając je z III Rzeszą, aby podważyć solidarność międzynarodową. Przekaz ten ma funkcjonować jako ostrzeżenie dla społeczeństwa gruzińskiego: wybór Zachodu prowadzi do ruiny. Zachód jako agresor i manipulator Powtarzana narracja wskazuje, że NATO i UE chcą sprowokować otwarcie nowego frontu na Kaukazie, wykorzystując Gruzję wbrew jej interesom. Bruksela i Waszyngton mają rzekomo wspierać opozycję i ingerować w sprawy wewnętrzne państwa, w tym w sprawę Micheila Saakaszwilego. Podkreślane są także groźby utraty liberalizacji wizowej jako przykład „szantażu”. Celem jest zastraszenie społeczeństwa i wzmocnienie wizerunku Zachodu jako niewiarygodnego partnera. Rosja jako siła stabilizująca Rosyjskie przekazy eksponują obraz Moskwy jako aktora, który „zmienia reguły gry” na froncie ukraińskim, kontroluje sytuację militarną i staje w obronie wartości tradycyjnych. W tym kontekście Rosja przedstawiana jest jako moralnie słuszna i przewidywalna alternatywa wobec „zepsutego” i podzielonego Zachodu. Legitymizowanie prorządowych działań w Tbilisi Narracje prorosyjskie powielane przez Gruzińskie Marzenie mają na celu obronę polityki rządu wobec Zachodu. Protesty obywatelskie ukazywane są jako inspirowane z zewnątrz, finansowanie opozycji – jako efekt oddolnych darowizn, a nowe przepisy ograniczające zagraniczne granty – jako ochrona przed „ekstremizmem”. Celem jest neutralizacja krytyki i utrzymanie kontroli nad sferą społeczną. Dyskredytacja opozycji i liderów społecznych Anonimowe konta w mediach społecznościowych prowadzą kampanie oszczerstw i dezinformacji wobec liderów opozycji. Stosowane są fałszywe zdjęcia, zmanipulowane nagrania i sponsorowane treści, które mają podważyć autorytet przeciwników władzy i wytworzyć obraz opozycji jako narzędzia obcych mocarstw. Najważniejsze wydarzenia Atak na ambasady i dyplomatów – Gruzińskie Marzenie sugerowało wydalenie ambasadorów krytycznych wobec rządu, w tym ambasadora Wielkiej Brytanii Garetha Warda i ambasadora UE Pawła Herczyńskiego. Nowe przepisy przeciw finansowaniu NGO – premier Irakli Kobakhidze ogłosił zakaz udzielania grantów przez ambasadę Wielkiej Brytanii, tłumacząc to koniecznością blokady „ekstremistów”. Antyzachodnia retoryka wyborcza – przedstawiciele rządzącej partii powielali narracje anty-LGBTQ+, łącząc członkostwo w UE z rzekomym upadkiem tradycyjnych wartości. Śledztwo iFact – ujawniono działalność rosyjskich obywatelek współpracujących z Pravfond, zajmującą się m.in. identyfikacją dysydentów i obchodzeniem sankcji. Dyskredytacja opozycji w internecie – zintensyfikowano kampanie oszczerstw wobec liderów opozycji, przy użyciu fałszywych materiałów wizualnych i sponsorowanych treści. Komentarz analityczny Rosyjska operacja dezinformacyjna w Gruzji w lipcu 2025 r. charakteryzowała się wysokim stopniem adaptacji do lokalnych napięć politycznych. Kluczowym celem pozostaje utrzymanie dystansu Gruzji wobec Zachodu i zakotwiczenie jej w strefie wpływów Moskwy poprzez wzbudzanie strachu, gniewu i poczucia zdrady. Mechanizmy te są wzmacniane przez prorządowe narracje w Tbilisi, które w praktyce reprodukują rosyjskie schematy komunikacyjne. Centralnym narzędziem pozostaje antagonizacja: Zachód przedstawiany jest jako zagrożenie, Rosja – jako gwarant stabilności. Projekt MUGA – Gruzja Publikacja powstała na podstawie bieżącego monitoringu środowiska informacyjnego Gruzji, realizowanego w ramach projektu MUGA – moduł II („Śledztwa cyfrowe i analiza operacji wpływu na rzecz bezpieczeństwa środowiska informacyjnego społeczeństw Mołdawii, Ukrainy, Gruzji i Armenii”). Projekt jest realizowany przez Fundację INFO OPS Polska oraz DFRLab (Atlantic Council). Działania finansowane są z budżetu państwa w ramach konkursu Ministra Spraw Zagranicznych RP „Dyplomacja publiczna 2024–2025 – wymiar europejski i przeciwdziałanie dezinformacji”. Publikacja wyraża wyłącznie poglądy autorów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozczarowanie, zastraszenie, polaryzacja – Gruzja w rosyjskiej wojnie narracyjnej

•

2025-09-08

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Gruzji (lipiec 2025) W przestrzeni informacyjnej Gruzji w lipcu 2025 r. odnotowano intensyfikację rosyjskich działań propagandowych prowadzonych …

komentarz analityczny

Tbilisi, Kiszyniów, Erywań, Warszawa – jak Rosja klonuje narracje przeciw Ukrainie

•

2025-09-05

•

Narracje antyukraińskie, które coraz częściej obserwujemy w polskiej debacie publicznej i w mediach społecznościowych, nie pojawiają się spontanicznie. Rosnące nastroje niechęci wobec …

komentarz analityczny

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Armenii (lipiec 2025) W przestrzeni informacyjnej Armenii w lipcu 2025 r. obserwowano dalszą intensyfikację rosyjskich działań propagandowych. Ich celem pozostaje podważenie zaufania do władz w Erywaniu oraz utrzymanie strategicznej zależności Armenii od Federacji Rosyjskiej. Przekazy – choć rozproszone – tworzą spójny system, którego oś stanowi antagonizacja społeczeństwa i wykorzystywanie lokalnych napięć politycznych, religijnych i historycznych. Analiza syntetyczna Dominujące emocje to gniew (skierowany wobec rzekomych „zdrajców”), poczucie niesprawiedliwości (narracja o ataku na Apostolski Kościół Ormiański i prześladowaniu opozycji) oraz strach (przed utratą niepodległości i integralności terytorialnej). Centralna rama narracyjna sprowadza się do fałszywego wyboru: albo Armenia zachowuje suwerenność dzięki bliskim relacjom z Rosją, albo zostaje „sprzedana” Turcji i Azerbejdżanowi. Cele strategiczne Kremla obejmują: demonizowanie premiera Nikola Paszyniana, aby wymusić jego uległość wobec Moskwy i zahamować proces zbliżenia z Zachodem, promowanie prorosyjskich alternatyw politycznych (Samvel Karapetian, Ruben Vardanian) jako „obrońców” niepodległości i Kościoła, pogłębianie polaryzacji wokół relacji z Azerbejdżanem i Turcją, przyszłości Sjunika i Górskiego Karabachu oraz pozycji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, narzucanie binarnej alternatywy: prorosyjskość jako patriotyzm, otwarcie na Zachód jako zdrada, stymulowanie niechęci do Ukrainy. Sześć głównych osi narracyjnych Paszynian jako narzędzie Turcji i Azerbejdżanu Rosyjska propaganda wykorzystuje narrację o „Zachodnim Azerbejdżanie”, przedstawiając premiera jako polityka gotowego spełnić każde żądanie Ankary i Baku. Represje wobec opozycji interpretowane są jako działania inspirowane przez Turcję i Azerbejdżan, a osłabianie Rosji i Iranu przez Zachód ma bezpośrednio zagrażać przyszłości Armenii. Przekaz ten wzmacnia tezę, że tylko Rosja może zagwarantować bezpieczeństwo państwa. „Paszynian to nie Ormianin” Premier jest dyskredytowany poprzez narrację o jego rzekomym nieormiańskim pochodzeniu. Kreowane są obrazy Paszyniana i jego zwolenników jako potomków dawnych najeźdźców – Turków czy Tatarów – którzy atakują Kościół i podważają tożsamość narodową. „Zdrajca Karabachu” Kolejnym filarem jest oskarżanie Paszyniana o sprzedaż Górskiego Karabachu Azerbejdżanowi. Wojna 44-dniowa przedstawiana jest jako efekt jego „dogadania się” z Baku, a późniejsze wypowiedzi jako kłamstwa mające ukryć zdradę. Narracja ta odwraca uwagę od roli Rosji w przebiegu konfliktu i utracie Karabachu. Korytarz zangezurski – „ukryta zgoda” Według prorosyjskich źródeł premier jedynie pozornie sprzeciwia się korytarzowi przez Sjunik, a w rzeczywistości przygotowuje społeczeństwo do jego akceptacji. Projekt „Rozdroża pokoju” przedstawiany jest jako element planu rezygnacji z suwerenności Armenii. Dodaje się do tego argument, że spotkania z przedstawicielami Chin i Kazachstanu dowodzą słabości ormiańskiej pozycji. „Trump Bridge” i Zachód jako zagrożenie Rozpowszechniona przez prorosyjskie media historia rzekomego memorandum „Trump Bridge” miała przekonać, że Armenia odda część terytorium Stanom Zjednoczonym. Narracja ta wzmacnia obraz Zachodu jako cynicznego gracza i Paszyniana jako „marionetkowego sułtana”. Kościół i nowi liderzy opozycji Rosyjskie i prorosyjskie media szeroko wykorzystują konflikt rządu z Apostolskim Kościołem Ormiańskim, przedstawiając go jako zamach na tożsamość narodową. Równocześnie promowana jest postać Samvela Karapetiana, który z pozycji biznesmena przekształca się w lidera politycznego – ukazywanego jako „nowy Nzhdeh” i alternatywa dla „antynarodowej polityki Paszyniana”. Komentarz analityczny Lipiec 2025 r. przyniósł eskalację rosyjskiej operacji dezinformacyjnej wobec Armenii, w której splatają się wątki historyczne, religijne i geopolityczne. Moskwa nie tylko podtrzymuje narracje o „zdradzie” i „sprzedaży” państwa, ale także wykorzystuje nowe wątki – takie jak rzekome memorandum „Trump Bridge” – aby uwiarygodnić tezy o całkowitej zależności Armenii od obcych mocarstw. Wzmacniane są postaci prorosyjskich alternatyw politycznych, a Kościół pozostaje kluczowym punktem odniesienia w budowaniu oporu wobec rządu. Całość działań zmierza do wywołania bierności społecznej, utrzymania strategicznej zależności od Rosji i osłabienia perspektyw integracji Armenii z Zachodem. Projekt MUGA – Armenia Publikacja powstała na podstawie bieżącego monitoringu środowiska informacyjnego Armenii, realizowanego w ramach projektu MUGA – moduł II („Śledztwa cyfrowe i analiza operacji wpływu na rzecz bezpieczeństwa środowiska informacyjnego społeczeństw Mołdawii, Ukrainy, Gruzji i Armenii”). Projekt jest realizowany przez Fundację INFO OPS Polska oraz DFRLab (Atlantic Council). Działania finansowane są z budżetu państwa w ramach konkursu Ministra Spraw Zagranicznych RP „Dyplomacja publiczna 2024–2025 – wymiar europejski i przeciwdziałanie dezinformacji”. Publikacja wyraża wyłącznie poglądy autorów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

Podziały, osamotnienie, zależność – Armenia w propagandzie Kremla

•

2025-09-04

•

Rosyjskie operacje wpływu w infosferze Armenii (lipiec 2025) W przestrzeni informacyjnej Armenii w lipcu 2025 r. obserwowano dalszą intensyfikację rosyjskich działań propagandowych. …

komentarz analityczny

Kategoria: publikacje

Oblężona twierdza i cyfrowe NATO – jak Moskwa i Mińsk fałszują obraz wojny w Ukrainie
Na kanale YouTube białoruskiej agencji BELTA ukazał się materiał, w którym Andriej Bogodel, zastępca kierownika wydziału Sztabu Generalnego Akademii Wojskowej Białorusi, przedstawił serię tez wpisujących się w znaną linię propagandy rosyjsko-białoruskiej. Wypowiedź ta nie tylko demonizuje NATO i Zachód, lecz także kreuje wizerunek Rosji jako państwa atakowanego, walczącego samotnie z „globalnym spiskiem”. Analiza tego wystąpienia…
2025-07-29
Stambuł jako scena propagandy: rosyjskie manipulacje wokół rozmów pokojowych
Analizowane w najnowszym komentarzu analitycznym „Disinfo Digest” materiały są reakcją rosyjskiej propagandy na kolejną rundę rozmów delegacji Ukrainy i Rosji w Stambule. Rozmowy pokojowe w Stambule zostały natychmiast przekształcone w „dowód” nieudolności Kijowa, „zmęczenia” i „paraliżu” Zachodu oraz rzekomej strategicznej przewagi Moskwy, wyrażonej między innymi w formule „Rosji się nie spieszy”. W tym celu autorka…
2025-07-24
Rollercoaster propagandy Kremla – Korniłow kreuje obraz chaotycznego Zachodu i triumfu Rosji
Gdy Władimir Korniłow na łamach RIA-Nowosti zarzuca „zachodnim analitykom” huśtawkę nastrojów, sam serwuje czytelnikowi retoryczny rollercoaster, w którym fakty ustępują miejsca emocjom, dezinformacji i sugestiom. To klasyczny zabieg propagandowy, mający wywołać wrażenie, że Zachód działa w chaosie, podczas gdy Rosja, jako jedyny gwarant bezpieczeństwa, realizuje swoje cele. Kornilow jest jednym z bardziej rozpoznawalnych rosyjskich „komentatorów…
2025-07-22
„Polska organizuje kalifat”. Prowokacja Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB)
„Oskarżeni, na polecenie zagranicznego wysłannika międzynarodowej organizacji terrorystycznej z siedzibą w Polsce, szerzyli ideologię terrorystyczną wśród miejscowych muzułmanów i pracowników migrujących” – informuje w swoim komunikacie rosyjska Federalna Służba Bezpieczeństwa (FSB). W innym fragmencie oświadczenia czytamy o „tajnej komórce międzynarodowej organizacji terrorystycznej, która planowała siłowe przejęcie władzy i ustanowienie tzw. globalnego kalifatu”. Na pierwszy rzut…
2025-07-17
„Nasi chłopcy”: wystawa jako pole bitwy informacyjnej o pamięć historyczną w Polsce
Wystawa „Nasi chłopcy”, zorganizowana przez Muzeum Gdańska we współpracy z Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku oraz Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie, stała się w Polsce przedmiotem intensywnej debaty publicznej i politycznej. To zjawisko wykracza poza ramy dyskusji akademickiej czy artystycznej, przekształcając się w złożone pole bitwy informacyjnej. Sytuacja ta odzwierciedla głębokie niepokoje społeczne…
2025-07-15
Pamięć jako pole bitwy: Wołyń 1943 w wojnie narracyjnej
Ciężar historii i stracone szanse (1917–1921) Rocznica ludobójstwa na Wołyniu w 1943 roku skłania do refleksji nad długim cieniem, jaki trudna historia relacji polsko-ukraińskich rzuca na to tragiczne wydarzenie. Już w latach 1917–1921, gdy kształtowały się niepodległe państwa Polski i Ukrainy, zarysowały się głębokie uwarunkowania późniejszego konfliktu. Historyk Iwan Łysiak-Rudnycki wskazuje, że choć w wojnie…
2025-07-11
Bałkany w ogniu narracji: Jak rosyjska propaganda buduje strach, nacjonalizm i podziały etniczne
Rosyjska propaganda od 1999 roku konsekwentnie buduje na Bałkanach narrację strachu, nacjonalizmu i podziałów etnicznych. Kreml wykorzystuje traumę nalotów NATO, frustrację związaną z procesami integracji europejskiej i wrażliwe podziały społeczne, aby destabilizować region. Współczesne operacje informacyjne Moskwy łączą klasyczne techniki manipulacji: demonizowanie Zachodu, teorie spiskowe, budowanie obrazu „oblężonej twierdzy”, z nowoczesnymi metodami dezinformacji online. Celem…
2025-07-11
„Żelazny Obrońca” na celowniku. Rosyjska propaganda atakuje Polskę i NATO
Rosyjska propaganda wzięła na celownik zaplanowane na wrzesień 2025 roku ćwiczenia „Żelazny Obrońca” („Iron Defender”), które Polska przeprowadzi wspólnie z sojusznikami z NATO. Kremlowskie kanały informacyjne rozgrzewają odbiorców insynuacjami o rzekomych przygotowaniach Sojuszu do „dużej operacji desantowej” i „prewencyjnych ataków” na rosyjskie jednostki wojskowe stacjonujące na Białorusi. Za pomocą znanych mechanizmów dezinformacyjnych Moskwa próbuje przedstawić…
2025-07-08
Ławrow gra satyrą. Propagandowa reakcja Rosji na zwiększenie wydatków obronnych NATO
W odpowiedzi na decyzję państw NATO o zwiększeniu wydatków obronnych do 5% PKB do 2035 roku, rosyjska propaganda podjęła próbę deprecjonowania tego kroku poprzez wyśmiewanie go, relatywizowanie jego znaczenia i prezentowanie go jako aktu politycznego masochizmu. Centralną postacią tej operacji wpływu uczyniono Siergieja Ławrowa – szefa rosyjskiego MSZ – którego wypowiedzi stały się nośnikiem głównych…
2025-07-03
Po co Iranowi taki “sojusznik” jak Rosja?
Rosyjski ambasador w Iraku Elbrus Kutraszew w wywiadzie przeprowadzonym z nim niedawno przez Hushama Alego w telewizji Al Sharqiyah przypadkiem ujawnił na co mogą liczyć „sojusznicy” Rosji w przypadku gdy potrzebują pomocy: na nic. Wojna Izraela z Iranem bardzo szybko potwierdziła te słowa, choć dowody rosyjskiej zdrady Iran otrzymał już wcześniej. Warto bowiem przypomnieć, że…
2025-07-01