W przestrzeni informacyjnej Gruzji w czerwcu 2025 roku coraz wyraźniej widoczna była wzmożona aktywność propagandowa Federacji Rosyjskiej. Choć poszczególne komunikaty mogą sprawiać wrażenie nieskoordynowanych, ich łączny efekt tworzy przemyślaną i wielowarstwową strukturę oddziaływania, której celem jest zakłócenie procesu demokratycznego, wywołanie nastrojów rezygnacji oraz utrudnienie prozachodniego kursu państwa. Kluczowym instrumentem tego oddziaływania jest lęk – odpowiadający za niemal jedną trzecią wszystkich przekazów monitorowanych w analizowanym okresie. Strach wykorzystywany jest jako narzędzie paraliżujące postawy obywatelskie i osłabiające zaufanie społeczne.

W dalszej części raportu przedstawiamy zestaw głównych narracji, które stanowią trzon rosyjskiej strategii medialnej w Gruzji. Pokazujemy, jak z pozoru odrębne wątki łączą się w spójny schemat operacji psychologiczno-informacyjnej, wymierzonej w społeczeństwo gruzińskie.

Siedem osi propagandy

Główna oś rosyjskiego przekazu opiera się na konfrontacji pojęcia suwerenności z rzekomym podporządkowaniem się Gruzji Zachodowi. Poszczególne narracje służą jednocześnie delegitymizacji dążeń euroatlantyckich, wzmocnieniu pozycji władz o prorosyjskim profilu oraz osłabieniu więzi z Ukrainą i partnerami zachodnimi.

1. Ukraina to ostrzeżenie dla Gruzinów

Według tej narracji los Ukrainy ma stanowić przestrogę dla każdego narodu, który decyduje się na ścieżkę integracji z Zachodem. Obrazy zrujnowanych miast, osłabionych instytucji państwowych i zmęczonego wojną społeczeństwa mają sugerować, że prozachodni wybór prowadzi do katastrofy. Celem przekazu jest zniechęcenie Gruzinów do wsparcia Kijowa oraz wywołanie obaw przed własnym zaangażowaniem w podobną drogę.

2. Równowaga jako maska podległości

Kremlowska propaganda wykorzystuje porównanie Gruzji i Armenii, przedstawiając tę drugą jako kraj zdradzony przez Zachód i osamotniony w obliczu konfliktu o Górski Karabach. Gruzja, rzekomo „roztropniejsza”, unika podobnego losu dzięki polityce unikania konfrontacji z Rosją. Ten schemat ma legitymizować antyzachodnią linię rządu i promować pozornie neutralny kurs, który w rzeczywistości oznacza przyzwolenie na wpływy Moskwy.

3. Bruksela i NATO – nowi dominatorzy

Narracja przedstawia Unię Europejską i Sojusz Północnoatlantycki jako struktury narzucające Gruzji warunki nie do przyjęcia – od presji na przyjęcie liberalnych wartości po uzależnianie relacji od zgodności ideologicznej. W tym ujęciu Zachód nie oferuje wsparcia, lecz żąda posłuszeństwa, grożąc jednocześnie sankcjami lub utratą przywilejów, takich jak ruch bezwizowy. Tak skonstruowany przekaz ma budzić sprzeciw wobec współpracy euroatlantyckiej.

4. Wojna z kulturą – Zachód kontra tożsamość narodowa

Ta linia propagandowa ukazuje Zachód jako przeciwnika kultury tradycyjnej, religii i gruzińskiej tożsamości. Oskarżenia o „rusofobię” i ideologiczną cenzurę są wykorzystywane do wzbudzenia wrażenia, że kultura Wschodu jest systematycznie wypierana i marginalizowana. Przykłady odwołanych koncertów rosyjskich artystów czy rzekome ataki na wartości konserwatywne służą demonizacji europejskich partnerów jako wrogów dziedzictwa narodowego.

5. Pomoc Ukrainie to zdrada i przestępstwo

Działania obywateli Gruzji wspierających Ukrainę są w rosyjskim przekazie konsekwentnie oczerniane. Ochotnicy walczący przeciwko Rosji są określani mianem najemników, aresztowanych przestępców lub ekstremistów. Celem tej narracji jest zniechęcenie do jakiejkolwiek formy solidarności z Ukrainą oraz zastraszenie społeczeństwa, by nie angażowało się w działania postrzegane jako antyrosyjskie.

6. NATO – gwarancja wojny, nie bezpieczeństwa

Współpraca z Sojuszem przedstawiana jest jako bezpośrednia droga do eskalacji napięć i nieuchronnego konfliktu. Rosyjskie media promują obraz NATO jako struktury destabilizującej region Morza Czarnego i prowokującej nowe zagrożenia. W tym kontekście Rosja ukazywana jest jako jedyny aktor nawołujący do „rozsądku regionalnego” i zapobiegania dalszym starciom.

7. Krytyka władz = atak na państwo

Każda forma sprzeciwu wobec działań obecnego rządu przedstawiana jest jako działalność antypaństwowa, inspirowana przez zagraniczne siły. W ten sposób próbuje się zneutralizować prozachodnią opozycję oraz obniżyć wiarygodność organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Władze uznawane są za jedynych obrońców suwerenności, a ich krytycy – za agentów chaosu.

Komentarz analityczny

Analiza rosyjskich narracji obecnych w przestrzeni informacyjnej Gruzji pozwala zidentyfikować złożoną strukturę oddziaływań opartych na manipulacji emocjonalnej i systemowym podważaniu zaufania do instytucji międzynarodowych oraz wewnętrznych. Centralnym mechanizmem tych operacji jest instrumentalne wykorzystywanie pojęcia suwerenności jako hasła obronnego, które w rzeczywistości służy maskowaniu zależności od Moskwy.

Obrazy Zachodu jako destabilizującej siły – militarnej (NATO), ideologicznej (UE, prawa człowieka), a nawet kulturowej – mają wywołać poczucie zagrożenia, osamotnienia i niepewności. Równocześnie polityka rządu, nawet jeśli nosi znamiona ograniczania wolności obywatelskich, zostaje przedstawiona jako „obrona narodowego interesu”. Każda próba protestu lub krytyki jest natychmiast delegitymizowana jako inspirowana z zewnątrz.

Przekazy propagandowe wzmacniane są przez konkretne działania – zarówno ustawodawcze, jak i medialne – które ograniczają debatę publiczną i promują przekazy zgodne z interesami Kremla. Blokowanie zagranicznych fundacji, ataki na ambasadorów państw zachodnich oraz presja na niezależne media tworzą środowisko sprzyjające szerzeniu narracji antyzachodnich i prorosyjskich.

Wnioski

Rosyjska propaganda w Gruzji stanowi część szerszego, systemowego projektu destabilizacji regionu Kaukazu Południowego. Wykorzystując zarówno zewnętrzne środki komunikacji, jak i lokalne struktury polityczne oraz medialne, Kreml dąży do:

• podważenia zaufania do Unii Europejskiej, NATO oraz instytucji demokratycznych,
• ograniczenia poparcia społecznego dla integracji euroatlantyckiej,
• wzmocnienia pozycji politycznej rządu promującego „strategiczną równowagę”,
• zastraszenia społeczeństwa i wygaszenia mobilizacji obywatelskiej.

Publikacja powstała dzięki bieżącemu monitorowaniu środowiska informacyjnego Gruzji, realizowanemu w ramach projektu MUGA – moduł II (śledztwa cyfrowe i analiza operacji wpływu na rzecz bezpieczeństwa środowiska informacyjnego społeczeństw Mołdawii, Ukrainy, Gruzji i Armenii).

Projekt MUGA jest realizowany przez Fundację INFO OPS Polska oraz DFRLab (Atlantic Council). Projekt finansowany z budżetu państwa w ramach konkursu Ministra Spraw Zagranicznych RP „Dyplomacja publiczna 2024–2025 – wymiar europejski i przeciwdziałanie dezinformacji”. Publikacja wyraża wyłącznie poglądy autorów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.