DesinformationsBlat - Disinfo Digest

Techniki i taktyki manipulacji rosyjskiej propagandy przeciwko Ukrainie

•

2025-02-27

•

Wybrane techniki i taktyki manipulacji, mechanizmy perswazji – Część I Wielofunkcyjne strategie oddziaływania Monitoring rosyjskich działań propagandowych ujawnia złożone mechanizmy dezinformacyjne oraz …

komentarz analityczny

Rosyjskie operacje propagandowe wymierzone w postrzeganie Zachodu i wartości demokratycznych w Ukrainie. Propaganda i dezinformacja skierowane przeciwko Zachodowi stanowią jeden z kluczowych elementów rosyjskiej operacji informacyjnej wobec Ukrainy. Przekazy tego typu mają na celu wzbudzenie nieufności wobec państw zachodnich, podważenie zaufania do wartości demokratycznych oraz doprowadzenie do wyczerpania się poparcia dla Ukrainy wśród jej sojuszników. W tym kontekście Rosja konsekwentnie kreuje wizję Zachodu jako nadużywającego swojej pozycji politycznej i gospodarczej, a jednocześnie wewnętrznie skłóconego, moralnie zdegenerowanego i pozbawionego spójnej strategii wobec konfliktu. Jednym z najistotniejszych motywów w tej kampanii jest oskarżanie Zachodu o eskalowanie wojny. W rozmaitych doniesieniach propaganda rosyjska upatruje „beneficjentów” działań zbrojnych w Wielkiej Brytanii, Francji czy Stanach Zjednoczonych, którym ma rzekomo zależeć na przedłużaniu wojny, by rozbudowywać własny przemysł zbrojeniowy lub prowadzić politykę ekspansji kosztem Ukrainy. Tego rodzaju zarzuty służą jednocześnie do umocnienia przekonania, że Rosja nie zmaga się wyłącznie z ukraińską armią, ale wręcz z całym NATO. Z kolei ukraińskie władze pokazywane są jako narzędzie realizacji zachodnich interesów, co według kremlowskiej propagandy usprawiedliwia ofensywę Rosji. Równolegle propagowane są informacje o domniemanej słabości i nieuchronnym upadku Zachodu. Ukazuje się Unię Europejską jako twór zagrożony kryzysem energetycznym i żywnościowym z powodu sankcji nałożonych na Rosję. Wskazuje się, że tylko rosyjskie zboże może „uratować” Europę przed widmem głodu, a sankcje, zamiast uderzać w Moskwę, mają rzekomo destabilizować gospodarkę zachodnią. Towarzyszą temu doniesienia o wewnętrznych sporach i podziałach wśród państw sojuszniczych, podkreślające brak zgody co do przedłużania pomocy wojskowej i politycznej. Przykładem są fałszywe historie o rzekomych groźbach wyrzucenia Stanów Zjednoczonych z NATO, czy fikcyjne relacje o tym, że zachodni przywódcy, w tym prezydent Francji, mieliby się wycofywać ze wsparcia dla Kijowa. Takie tezy mają wywołać wrażenie chaosu i zmęczenia wojną po stronie państw demokratycznych. Znaczącą rolę w tej narracji odgrywają również wątki związane z rzekomą „moralną degeneracją” Zachodu. Rozpowszechniane są treści sugerujące, że żołnierze i instruktorzy wojskowi z NATO dopuszczają się przestępstw na ludności cywilnej, co stanowi próbę odwrócenia uwagi od rosyjskich zbrodni na terytorium Ukrainy. Przywoływane są fałszywe przykłady rosnącej przestępczości seksualnej, które mają dodatkowo wzmocnić przeświadczenie, że zachodnie wartości stoją w sprzeczności z tradycyjnymi normami społecznymi. Takie przekazy ściśle łączą się ze stereotypem Europy jako „upadłej” i pozbawionej realnej zdolności do wspierania Ukrainy – zarówno moralnie, jak i politycznie. Na tej samej płaszczyźnie rozsiewane są komunikaty o hipokryzji zachodnich elit, rzekomo dbających wyłącznie o własne interesy i starających się odwrócić uwagę opinii publicznej od głównego wyzwania, jakim jest rosyjska agresja. Według rosyjskiej propagandy państwa demokratyczne mają cechować się krótkowzrocznością – pierwotnie decydują się na pomoc, lecz w obliczu rosnących trudności gospodarczych oraz politycznych zaczynają wycofywać się ze swych obietnic. Tego typu oskarżenia pozwalają Rosji jednocześnie dzielić sojuszników Ukrainy i utrwalać wśród społeczeństw europejskich wrażenie, że wsparcie Kijowa przyczynia się do przeciągającego się kryzysu na kontynencie. Kluczowym elementem tej strategii jest dyskredytacja pomocy udzielanej Ukrainie. W wybranych przekazach podnosi się kwestie rzekomej korupcji ukraińskich władz, sprzedawania zachodniej broni na czarnym rynku czy braku transparentności finansowej w wydatkowaniu środków. Ma to wywołać poczucie, że żadna inwestycja w obronę Ukrainy nie przynosi pożądanych rezultatów – wręcz przeciwnie, miałaby wzmacniać nielegalne struktury. Z kolei informacje o domniemanym wstrzymaniu pomocy ze strony Stanów Zjednoczonych czy państw europejskich, wbrew rzeczywistym decyzjom, tworzą wrażenie narastającego znużenia konfliktem i braku wiary w jego pomyślne dla Ukrainy rozwiązanie. W narracji kremlowskiej nie brakuje też wątków historycznych, mających na celu zakorzenić przekonanie, że Zachód to spadkobierca ideologii nazistowskich. Europejskie poparcie dla Ukrainy bywa w związku z tym przedstawiane jako wsparcie dla rzekomego reżimu neonazistowskiego. Wprawdzie takie ujęcie jawnie deformuje rzeczywistość i historię, jednak pozostaje potężnym instrumentem służącym do wywołania emocjonalnych reakcji wśród odbiorców, zwłaszcza tych żyjących w postradzieckiej strefie wpływów i pamiętających realia II wojny światowej. Takie skojarzenia podważają moralną legitymację Zachodu do wsparcia Kijowa i pozwalają Rosji na kreowanie się w roli państwa „wyzwoliciela” walczącego ze współczesnym faszyzmem. Z propagandą dezinformacyjną współgrają przekazy dotyczące samej Ukrainy, w których władze w Kijowie przedstawiane są jako skorumpowane i dążące do autorytarnej kontroli nad społeczeństwem. Kremlowskie media oraz powiązani z nimi blogerzy – w tym tzw. „pseudoukraińskie” kanały na platformach społecznościowych – przekonują, że prezydent i politycy ukraińscy działają jedynie dla własnego interesu. Takie treści, w których pojawiają się wątki o bogaceniu się krewnych wysokich urzędników czy świadomym „niszczeniu” ukraińskiego narodu, stanowią próbę jeszcze głębszego podważania wiarygodności prozachodnich władz w Kijowie. Przy tym rozpowszechniane są historie o rzekomym zmuszaniu dzieci do pisania propagandowych laudacji na cześć prezydenta czy planach użycia „brudnej bomby”, co dodatkowo uderza w wyobrażenie Ukrainy jako państwa szukającego realnego wsparcia w demokratycznym świecie. Zestawienie tych przekazów pokazuje złożoność i wielopłaszczyznowość rosyjskich operacji dezinformacyjnych. Wiele z nich, trafiając do opinii publicznej w państwach zachodnich, ma wywołać lęk przed dalszym wsparciem militarnym i politycznym dla Kijowa, podsycać wewnętrzne podziały w koalicji sojuszników Ukrainy oraz skłaniać społeczeństwa do rewizji wcześniejszego poparcia. Strategia ta opiera się na powtarzaniu setek rozproszonych wątków, spośród których jedne dotyczą rzekomych korzyści państw zachodnich z przedłużania konfliktu, inne zaś koncentrują się na przedstawianiu Zachodu jako bliskiego implozji gospodarczej i politycznej. Rozbudowane narracje o korupcji w Ukrainie i autorytarnych zapędach tamtejszych władz mają dopełnić obrazu beznadziejnej sytuacji, w której to wyłącznie Moskwa okazuje się – z perspektywy propagandzistów – stroną „uczciwą”. Rosyjskie działania propagandowe wobec Zachodu, skoncentrowane na osłabieniu jedności państw wspierających Ukrainę, wyróżniają się złożonym i wielowymiarowym charakterem. W przekazach dominuje manipulacja faktami, tworzenie fałszywych wiadomości oraz wyciąganie wypowiedzi z kontekstu, co pozwala Kremlowi kształtować narracje o „nadciągającym upadku Zachodu” i rzekomym porzucaniu Ukrainy przez sojuszników. Zarazem Rosja stara się kreować własny wizerunek jako odpornego gracza międzynarodowego, zdolnego do wymuszenia korzystnych dla siebie rozwiązań. Tezy o korzyściach, jakie państwa zachodnie mają czerpać z przedłużania konfliktu, czy doniesienia o moralnej degradacji i hipokryzji zachodnich elit służą wzmacnianiu nieufności wobec instytucji demokratycznych. Towarzyszą temu taktyki amplifikacji treści w mediach społecznościowych, w tym masowe używanie farm trolli i kont powiązanych z rosyjskimi służbami, co pozwala dotrzeć do zróżnicowanych grup odbiorców i trafiać w lokalne obawy bądź podziały społeczne. Wzmacnianiu antyzachodnich nastrojów służą również inicjatywy, które Rosja podaje jako „pseudopacyfistyczne”, a w istocie stanowiące fasadę dla podważania wsparcia militarnego. Przez eksponowanie nieprawdziwych bądź wyolbrzymionych doniesień o rzekomym handlu bronią z Ukrainy do organizacji terrorystycznych czy skrajnym poziomie korupcji w ukraińskim rządzie Kreml dąży do osłabienia zaufania do władz w Kijowie i ich sojuszników. Budowanie atmosfery zagrożenia (np. wizją III wojny światowej) łączy się z kreowaniem Zachodu na „podżegacza wojennego” i ukazywaniem go jako podmiotu ponoszącego odpowiedzialność za wojenne nieszczęścia w Ukrainie. W tej strategii nieustannie pojawiają się też wątki sugerujące, że sankcje nałożone na Rosję obrócą się przeciwko Europie, prowadząc do kryzysów gospodarczych i politycznych, a w konsekwencji do zniechęcenia opinii publicznej do dalszej pomocy Ukrainie. Dla przeciwdziałania tego typu narracjom kluczowa jest długofalowa strategia, oparta na bieżącej i rzetelnej weryfikacji rozpowszechnianych informacji, a także na ścisłej współpracy państw zachodnich i ukraińskich w dziedzinie cyberbezpieczeństwa. Szybkie dementowanie nieprawdziwych doniesień oraz sprawna komunikacja kryzysowa pomagają zapobiegać dezinformacji i manipulacjom. Wzmacnianie świadomości społecznej w krajach sojuszniczych, zwłaszcza w zakresie rzeczywistych korzyści płynących z pomocy udzielanej Ukrainie, jest istotne dla utrzymania solidarności i spójności polityki. W przeciwnym razie, skoordynowane działania kremlowskiej propagandy mogą prowadzić do naruszenia jedności koalicji wspierającej Kijów, a tym samym do osłabienia zdolności państw demokratycznych w obronie swych podstawowych wartości.

Rosyjskie operacje propagandowe wymierzone w postrzeganie Zachodu w Ukrainie

•

2025-02-25

•

publikacje

Propaganda i dezinformacja skierowane przeciwko Zachodowi stanowią jeden z kluczowych elementów rosyjskiej operacji informacyjnej wobec Ukrainy. Przekazy tego typu mają na celu …

komentarz analityczny

Rosyjska "miękka siła" w Gruzji: Centrum Primakowa jako narzędzie wpływu Kremla Tbilisi – Centrum Primakowa, organizacja działająca w Gruzji od 2013 roku, od początku swojej działalności budzi kontrowersje związane z jej powiązaniami z rosyjskimi instytucjami państwowymi. Założone przez „Fundację Gorczakowa” – organizację kontrolowaną przez rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Centrum pełni kluczową rolę w promowaniu prorosyjskich narracji i rozszerzaniu wpływów Moskwy na Kaukazie. Według ekspertów, działalność Centrum Primakowa nie ogranicza się do inicjatyw kulturalnych i edukacyjnych. Organizacja, poprzez sieć powiązań politycznych i finansowych, wspiera prorosyjskie środowiska, rekrutuje młodych liderów i buduje narracje osłabiające prozachodnie dążenia Gruzji. W ostatnich latach Centrum stało się jednym z głównych narzędzi rosyjskiej „soft power” w regionie, prowadząc działania informacyjne skoordynowane z propagandą Kremla. Zmieniające się kierownictwo organizacji, w tym udział obywateli Federacji Rosyjskiej w jej strukturach, wskazuje na rosnące zaangażowanie Moskwy w jej funkcjonowanie. Obecny dyrektor, Dimitri Lortkipanidze, aktywnie promuje tezy o strategicznym znaczeniu Rosji dla stabilności i integralności terytorialnej Gruzji, jednocześnie ostrzegając przed „zagrożeniem” wynikającym z integracji z Zachodem. Działania Centrum wpisują się w szerszą kampanię dezinformacyjną, mającą na celu podważenie zaufania do prozachodnich instytucji i przedstawienie Zachodu jako siły destabilizującej kraj. W obliczu rosnących napięć społecznych i politycznych, aktywność Centrum Primakowa staje się istotnym elementem geopolitycznej gry Kremla w regionie. „Centrum Primakowa" Грузино - Российский общественный центр им. Е.М. Примакова); „Centrum Primakowa” zostało zarejestrowane przez „Fundację Gorczakowa” oraz „Gruziński Instytut Stosunków Międzynarodowych” w około rok po przejęciu władzy w Gruzji przez Gruzińskie Marzenie. Organizacją początkowo kierował Zaal Abaszydze. Wśród założycieli znajdowały się osoby posiadające obywatelstwo Gruzji, a także dwóch obywateli Federacji Rosyjskiej: Natalia Burlinova i Maria Liamtseva. Od 2022 roku Centrum jest kierowane przez Dimitri Lortkipanidze, a znaleźć tam można innych obywateli Federacji Rosyjskiej, takich jak: Daria Lobanova czy Anastasia Kotova. Centrum Primakowa posiada silne związki z rosyjskimi instytucjami i obywatelami, zarówno w początkowej fazie działalności, jak i w obecnym składzie kierownictwa. Zmiany w strukturze i dodanie nowych obywateli Federacji Rosyjskiej w roli założycieli wskazują na wzrost rosyjskiego zaangażowania w funkcjonowanie i kontrolowanie organizacji. Centrum Primakowa było kierowane przez Zaala Abaszydze od dnia jego powstania do grudnia 2015 roku. Na tym stanowisku zastąpił go Bezhan Churcidze, który był członkiem parlamentu czterech kadencji i dyrektorem „Gruzińskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych”. W 2015 roku kierownictwo przejął Bezhan Churcidze (grudzień 2015 – czerwiec 2016), który zastąpił Zaala Abaszydze na stanowisku dyrektora. Był członkiem parlamentu Gruzji (czterech kadencji), pełnił również funkcję dyrektora Gruzińskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych, jednej z organizacji założycielskich Centrum Primoakova. Kolejnym dyrektorem centrum był Uruzmag Karkusow (czerwiec 2016 – marzec 2018), który przejął funkcję dyrektora po Churcidze. Jego kariera obejmuje m. in stanowisko wiceministra gospodarki w okresie rządów „Ruchu Narodowego” (2007–2010) oraz Członkostwo w szeregach partii Gruzińskie Marzenie. Od marca 2018 roku do teraz, obecnym dyrektorem jest Dimitri Lortkipanidze - były członek partii Zjednoczeni Demokraci. Centrum Primakowa od momentu powstania było zarządzane przez osoby z bogatym doświadczeniem politycznym, obejmującym współpracę zarówno z „Ruchem Narodowym”, jak i „Gruzińskim Marzeniem”. Zmiany w kierownictwie odzwierciedlają szerokie spektrum polityczne zaangażowanych liderów, co podkreśla znaczenie organizacji w przestrzeni polityczno-społecznej Gruzji. Działalność „Fundacji Gorczakowa” i jej powiązania z „Centrum Primakowa” „Fundacja Gorczakowa” została utworzona w 2010 roku przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej na mocy zarządzenia ówczesnego prezydenta Rosji, Dmitrija Miedwiediewa. Głównym celem Fundacji jest promowanie rosyjskiej „miękkiej siły” na arenie międzynarodowej. Działania te mają (pozornie) wyłącznie na celu budowanie pozytywnego wizerunku Rosji oraz wzmacnianie wpływów rosyjskich poprzez inicjatywy kulturalne, edukacyjne i społeczne. Fundacja rozpoczęła działalność w 2013 roku w Kijowie, jednak już po dwóch latach – w 2015 roku – jej działalność została zamknięta, co było związane z zaostrzeniem relacji ukraińsko-rosyjskich (nielegalna aneksja Krymu i destabilizacja Donbasu przez Rosję). „Fundacja Gorczakowa” odegrała kluczową rolę w utworzeniu „Centrum Primakowa” w Gruzji. Fundacja jako jeden z założycieli Centrum, wspiera jego działalność mającą na celu umacnianie prorosyjskich narracji w regionie. Jedną z pierwotnych współzałożycielek „Centrum Primakowa” była Natalya Burlinova, która mieszka w Rosji i pełni funkcję prezesa organizacji pozarządowej „Creative Diplomacy”. Federalne Biuro Śledcze (FBI) poszukuje Burlinovej za prowadzenie nielegalnej działalności na terytorium Stanów Zjednoczonych. Jeśli chodzi o drugą współzałożycielkę „Centrum Primakowa”, Marię Liamtsevą, jest ona specjalistką w dziedzinie dyplomacji publicznej, pracowała jako redaktor strony internetowej Fundacji Gorczakowa w Rosji i okresowo uczestniczyła w konferencjach organizowanych przez „Centrum Studiów Politycznych”. Centrum Primakowa działa w trzech głównych obszarach, które ukierunkowane są na wzmacnianie prorosyjskich narracji i wpływów w Gruzji. Działalność Centrum obejmuje szerowkie spektrum budowy wpływów Rosji w Gruzji. Od miękkich działań opartych na popularyzacji języka rosyjskiego w Gruzji (Centrum regularnie organizuje kursy języka rosyjskiego, skierowane głównie do młodzieży), przez wzmacnianie i wspieranie prorosyjskiego środowiska “eksperckiego” (Centrum prowadzi działania mające na celu wspieranie “ekspertów i specjalistów” promujących prorosyjskie poglądy w Gruzji. Organizuje konferencje oraz wydarzenia naukowe) po wsparcie organizacyjne i finansowe rosyjskich operacji wpływu. Typowanie, nęcenie i angażowanie prorosyjskiej młodzieży Centrum aktywnie poszukuje młodych osób o prorosyjskich poglądach i angażuje ich w swoją działalność. Wspiera finansowo i organizacyjnie. Młodzież przyciągana jest ofertami udziału w międzynarodowych konferencjach oraz stażach w instytucjach zarządzanych przez rosyjskie służby bezpieczeństwa. Staże w Moskwie w ramach programu InteRussia: W lipcu 2024 roku na stronie Centrum na Facebooku pojawiło się ogłoszenie dotyczące programu InteRussia. Organizatorami byli: Fundacja Gorczakowa, Rossotrudnichestvo, Instytut Stosunków Międzynarodowych Primakowa. Program oferował staż w zakresie stosunków międzynarodowych, który odbył się w Moskwie. Centrum regularnie zaprasza młodych Gruzinów na różnorodne wydarzenia “edukacyjne i szkoleniowe”, które w rzeczywistości mają na celu wyłącznie promowanie prorosyjskich „wartości” oraz zwiększanie rosyjskich wpływów w regionie. W 2024 roku na stronie „Centrum Primakowa” na Facebooku udostępniono informację o kolejnym wydarzeniu Fundacji Gorczakowa, w ramach którego eksperci z Gruzji zostali zaproszeni na konferencję „Dialog Kaukaski - 2024”. Przewodniczącym naukowym wspomnianej konferencji był znany rosyjski ekspert (analityk) Dmitrij Trenin - podejrzewany o związki z rosyjskimi służbami specjalnymi. Wydarzenie odbyło się we Władykaukazie, stolicy Osetii Północnej. Strategia komunikacji, propaganda i działalność „Centrum Primakowa” Media społecznościowe „Centrum Primakowa” stosują strategię komunikacji, która wiernie naśladuje metodologię rosyjskiego „Sputnika”, aby zdobyć przychylność i wsparcie społeczne w Gruzji. Centrum wykorzystuje publikacje, które mają na celu budowanie pozytywnych emocji wśród społeczeństwa. Przykładowo, na ich stronach w mediach społecznościowych regularnie pojawiają się: Informacje o sukcesach gruzińskich sportowców (np. podczas olimpiady), materiały dotyczące wybitnych postaci gruzińskiej kultury i sztuki, życzenia z okazji świąt religijnych, i inne podobne strategie mające wzmacniać poczucie wspólnoty Rosji z Gruzją. Dimitri Lortkipanidze, dyrektor „Centrum Primakowa”, aktywnie promuje w gruzińskiej przestrzeni medialnej prorosyjskie narracje, które podkreślają narrację - Moskwa jako klucz do integralności terytorialnej Gruzji. Lortkipanidze przedstawia Rosję jako jedyne możliwe rozwiązanie dla odzyskania pełnej integralności terytorialnej Gruzji. Euroatlantycka integracja jako zagrożenie: Centrum Primakowa propaguje narrację, że przystąpienie Gruzji do struktur euroatlantyckich stanowi poważne zagrożenie dla jej tożsamości kulturowej i religijnej. Podkreśla, że integracja z NATO oznacza nową wojnę z Rosją, co ma zastraszać społeczeństwo. Lortkipanidze odgrywa również istotną rolę w rosyjskich mediach, które podsycają nastroje antyzachodnie. Za pośrednictwem wypowiedzi Lortkipanidze promują politykę Kremla w Gruzji oraz propagują prorosyjskie narracje. „Centrum Primakowa” skutecznie stosuje strategie komunikacji zapożyczone od rosyjskich instytucji propagandowych, aby budować prorosyjskie nastroje w Gruzji. Dyrektor Centrum, Dimitri Lortkipanidze, jest kluczową postacią, której działania wzmacniają narracje antyzachodnie i promują politykę Kremla, zarówno w lokalnych mediach gruzińskich, jak i na arenie międzynarodowej. Centrum Primakowa działa w korelacji z działaniami informacyjnymi rosyjskiego Wywiadu Zagranicznego SWR. Istnieje korelacja pomiędzy działaniami informacyjnymi Centrum Primakowa na kierunkami narracji narzuconymi z Kremla poprzez wypowiedzi Siergieja Naryszkina. Centrum Primakowa to nie tylko instytucja promująca rosyjską kulturę i język w Gruzji – to dobrze skonstruowany mechanizm wpływu, który wpisuje się w szerszą strategię Kremla. Kremlowska narracja, szerzona przez prorosyjskie ośrodki, nie jest przypadkowa ani chaotyczna – to precyzyjnie zaplanowana operacja informacyjna, której celem jest utrzymanie Gruzji w rosyjskiej strefie wpływów. Służba Wywiadu Zagranicznego Rosji (SVR) od miesięcy intensyfikuje swoją dezinformacyjną ofensywę, sugerując, że Stany Zjednoczone i ich europejscy sojusznicy przygotowują „kolorową rewolucję”, by obalić rządzące Gruzińskie Marzenie. To typowy schemat rosyjskiej propagandy: kreowanie Zachodu jako wroga, który rzekomo manipuluje suwerennymi państwami, by zdestabilizować sytuację polityczną. Te narracje, powielane przez Centrum Primakowa i wspierane przez rosyjskie media, mają na celu podważenie zaufania do Zachodu, zdyskredytowanie OBWE oraz stworzenie wrażenia, że tylko Moskwa jest gwarantem stabilności w regionie. W rzeczywistości to Rosja od lat konsekwentnie dąży do osłabienia prozachodnich ambicji Gruzji – czy to poprzez miękką siłę, jaką stanowi Centrum Primakowa, czy poprzez twarde środki, takie jak okupacja Abchazji i Osetii Południowej. W miarę zbliżania się wyborów, narracje o rzekomych zachodnich ingerencjach będą eskalowane, a rosyjska propaganda zrobi wiele, by zastraszyć społeczeństwo perspektywą chaosu i wojny. Gruzja stoi na rozdrożu. Kreml nie ukrywa swoich zamiarów i gra znaną kartą – strachem, dezinformacją i manipulacją. W obliczu tej ofensywy Gruzini muszą odpowiedzieć sobie na kluczowe pytanie: czy poddadzą się kremlowskiej narracji, czy wybiorą przyszłość opartą na demokracji, europejskiej współpracy i suwerenności, wolnej od cieni rosyjskiego wpływu?

Centrum Primakowa jako narzędzie wpływu Kremla w Gruzji

•

2025-02-18

•

publikacje

Tbilisi – Centrum Primakowa, organizacja działająca w Gruzji od 2013 roku, od początku swojej działalności budzi kontrowersje związane z jej powiązaniami z …

komentarz analityczny

Rosyjskie operacje psychologiczne w Mołdawii

•

2025-02-17

•

publikacje

Mołdawia odgrywa kluczową rolę w strategicznych planach Federacji Rosyjskiej dotyczących utrzymania wpływów w Europie Środkowo-Wschodniej. Rosja stosuje skoordynowane operacje psychologiczne, które obejmują …

komentarz analityczny

Służba Wywiadu Zagranicznego Rosji tworzy fałszywe uzasadnienia „rozbioru Ukrainy”

•

2025-02-14

•

publikacje

Rosyjski aparat wpływu i oficjalne kanały informacyjne Kremla nie ustają w próbach kształtowania propagandy o „nieuchronnym” rozpadzie (rozbiorze) Ukrainy. Kolejną odsłoną tej …

komentarz analityczny